Lyrics

										Στη μοιρασια των κοσμων μας
θαρρεις πριν χιλια χρονια,
τοτε που υφαιναν οι θεοι
της μοιρας των χιτωνα,
η μοιρασια ξεκινησε
του αιωνιου καθρεφτη,
εκει μεσα του κρυσταλλινου
που ο ερωτας θα ..πεφτει.

Και πρωτες οι νεραιδες
διαλεξανε αγαπες,
λιγο μοναχα να κρατουν
να γινονται απατες,
και οι θνητοι σαν τις ακουν
τα λογικα να χανουν,
και σαν τις χανουνε ξανα
να θελουν να πεθανουν

Του αδη ακολουθησαν
οι αμοιροι, χαμενοι,
που οτι αιωνια θα ζητουν
απιαστο, δες θα μενει,
μοναχα την ψυχουλα τους
λιγο να καθρεπτιζουν
για οτι δεν θα τους δοθει
παλι ξανα να ελπιζουν.

Και τελευταια η σειρα
του κοσμου, των ανθρωπων,
που καθετι που αναζητουν
ανθος μοιαζει, των κοπων,
Μα αυτους τους καταραστηκαν
για παντα να αγαπανε,
αιωνια ομως να μην ζουν
μα αιωνια να πονανε.

Ετσι εκοματιαστηκε
απ των θεων τη μνεια,
και ο καθρεφτης σκορπισε
στα τεσσερα σημεια,
μα ηταν λαθος ευτυχως
της μοιρας ο χρησμος,
Μες τις καρδιες τους κρυφτηκε
ο ..αντικατοπτρισμος.