Lyrics

										ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΑΝΑΡΙΑ




Μάτια, που το φως, δεν το αντέχουνε.
Βουρκωμένα, μα όλα τα προσέχουνε.
Γκρίζες ιστορίες, πονεμένες,
κρύες νύχτες, άδειες, τσακισμένες.

Σ’ένοχες στιγμές, πληγές μαζεύουνε,
ψάχνουν το Θεό, και παζαρεύουνε,
να κερδίσουν πίσω, αυτό το κάτι,
που άλλαξαν, με βρώμικο κρεβάτι.

Άγριες καρδιές, που όμως ματώνουνε,
όταν, στ’άθλια στρώματα, ξαπλώνουνε.
Σώμα και ψυχή, φτηνά πουλάνε.
δεν ελπίζουν, κι όμως αγαπάνε.

Μια σταγόνα αγάπης, ζητιανεύουνε, 
μόνο στα όνειρα τους, δραπετεύουνε.
Ντρέπονται, στην εκκλησιά να πάνε,
και το νταβατζή τους, προσκυνάνε.

Ρεφραίν

Νύχτες, που σφυρίζουνε αδιάφορα,
τα όνειρα ερωτεύονται παράφορα.
Τη ματιά τους, στο κενό γυρίζουνε,
να μη δει ο πελάτης, πως δακρύζουνε.