Lyrics

										Της Μάρας ο καθρέπτης, ο πιο μεγάλος ψεύτης,
Την κοίταξε στα μάτια, τις έταξε παλάτια, και μιλήσανε.. 

Μαλλιά σα σερπαντίνα, τις ομορφιάς το ποίμα,
Χρώμα λίγο στα χείλη, υπόσχεση της δίνει
Τον έρωτα να πίνει, σα γλυκό κρασί..

Χτενίζει τα μαλλιά της, φοράει τ’ άρωμα της 
Αιθέριο τ’ άγγιγμα της, σκεφτόταν τα παλάτια,
Τον κοίταξε στα μάτια, και χωρίσανε..

Τα πόδια στα σκαλιά της, να λάμπει η ομορφιά της
Γοβάκια φιλντισένια, και μόνη της η ένια, 
Τον έρωτα να νιώσει, και σαν κερί να λιώσει, έστω μια φορά..

Η άμαξα λουσμένη, με φως αγκαλιασμένη,
Το φως απ’ το φεγγάρι, την μοναξιά να πάρει,
Να έφερνε τον Πάρη, μόνο μια φορά..

Σε φώτα την πηγαίνει, που ‘ν όλοι ερωτευμένοι,
Θεοί να την φιλούνε, να είναι ζαλισμένοι,
κρασί να την επιούνε, αρχόντοι μεθυσμένοι,
Θεά να νιώσει θέλει, μόνο μια φορά..

Σε φωτεινά δωμάτια, Διονύσου μονοπάτια,
Η Μάρα ξημερώνει, μονάχη στο μπαλκόνι,
Και σκέφτεται τα χάδια,  που κάνουνε σημάδια,
Δεν ένιωσε τα βράδια, ούτε μια φορά..

Στο σπίτι της γυρίζει, «Καθρέπτη» τον ξορκίζει,
Του έρωτα παλάτια, τρυπάνε σαν τ’ αγκάθια,
Την μοναξιά της βρίζει, 
Τον κοίταξε στα μάτια, δεν μιλήσανε..

Της Μάρας ο καθρέφτης, ο πιο μεγάλος ψεύτης,
Της έκλεψε τα χρόνια, κι’ αγάπησε τα χιόνια,
Μες σ’ ακριβά σεντόνια, 
Κοιμίζει τ’ όνειρα της, τ’ όνειρα της στάχτης,
Που σκορπίσανε..

Της Μάρας ο καθρέφτης, ο πιο μεγάλος ψεύτης,
Την κοίταξε στα μάτια, μα τώρα ήταν άδεια,
Πέλαγα μ’ αλάτια, τον έκανε κομμάτια,
Και χωρίσανε..