Στίχοι

										Ξημερώνει κι ο γαλάζιος πίνακάς σου,
πλημυριζει με τα χρώματα της μέρας.
Ευωδιές σκορπίζει μύριες ο αγέρας
και ο ήλιος ρίχνει αχτίδες στη σκιά σου.

Στη μανία του γαρμπή παραδομένες,
οι ακτές σου, στις φουρτούνες του χειμώνα.
Και της άνοιξης η πρώτη ανεμώνα,
τις στολίζει, καθώς βγαίνουν κερδισμένες.

Τις πλαγιές σου τις σκεπάζει ελαιώνας,
που ‘ναι αγέρωχος σε μπόρες και χαλάζι.
Τους παλιούς όμως, τους τρώει ένα μαράζι,
‘’πέρασε’’ λένε ‘’ο παλιός χρυσός αιώνας’’.

Απ’ τα μάγια σου, κι εγώ είμαι μαγεμένος
και ας μένω -χρόνια τώρα- μακριά σου.
Κάθε σκέψη μου με οδηγεί κοντά σου,
από τη νοσταλγία μου ξυπνάω βουρκωμένος.