Lyrics

										Έχω ακόμη τη παλιά, τη ξύλινη φλογέρα,
εκείνη που ξεκίνησα να παίζω μουσική.
Θυμάμαι μου τη χάρισε μια γιορτινή ημέρα,
ένας τσοπάνος γέροντας με γκλίτσα σκαλιστή.

Όταν τον πρωτοάκουσα, έπαιζε ένα Σκάρο,
πήγα κοντά του κάθησα και κοίταζα δειλά.
Δε ξέρω, μα τη ζήλεψα, ήθελα να την πάρω,
ίσως δεν ήτανε σωστό, μα ήμουν μόνο εννιά.

Εκείνος σαν μ' αντίκρισε, σταμάτησε να παίζει.
Γύρισε και με ρώτησε: -Σου άρεσε πολύ;-
- Πάρα πολύ -τ' απάντησα, έκατσα στο τραπέζι,
και για την ιστορία της ζήτησα να μου πεί.

Ευθύς τα μάτια του έσπασαν και κύλησε ένα δάκρυ,
μου είπε πως τον γύρισα πενήντα χρόνια πίσω.
Τότε που νέος, τα βουνά, γυρνούσε απ' άκρη σ' άκρη.
-Μ' έκανες και νοστάλγησα, σκύψε να σε φιλήσω-.

-Η μοναξιά μου στα βουνά μ' έσπρωξε μια μέρα,
κι εκεί που εκαθόμουνα για να περνώ την ώρα,
με το σουγιά μου σκάλισα ετούτη τη φλογέρα,
μου άρεσε η παρέα της, την κράτησα έως τώρα-.

-Να 'σαι καλά βρε γιόκα μου, μ' έκανες και δακρύζω.
Πάντα υγεία στη ζωή και προκοπη να έχεις.
Κι αφού σου άρεσε πολύ, πάρτην, σου τη χαρίζω,
μα σαν τα μάτια σου τα δυό θέλω να τη προσέχεις-.

Τη πήρα και με σεβασμό του φίλησα το χέρι.
Υπόσχεση του έδωσα και πως θα την τηρήσω.
Απάνω της χαράκωσα βαθιά, μ' ένα μαχαίρι,
την ημερομηνία αυτη να μην τη λησμονήσω.

Έχω ακόμη τη παλιά, τη σκαλιστή φλογέρα.
Το λόγο μου τον κράτησα και δεν τον πήρα πίσω.
Μα όταν θα 'μαι γέροντας κι εγώ με τη σειρά μου,
σε κάποιο νεαρό παιδι θέλω να τη χαρίσω.