Στίχοι

										Eνα βαρκάκι μες το σύμπαν, μια σταλιά
είναι το σώμα μου, ο νούς κι’ ο χαρακτήρας.
Kι’ αυτα αρμενίζουνε συνήθως στα τυφλά
έρμαια πάντοτε στα σχέδια της μοίρας.



Αυτο που δείχνει ο καθένας φανερά
είν’ η βιτρίνα π’ αποφάσισε ενας “άλλος”
για άλλους ειναι ευλογία και χαρά
γι’ αλλους ντροπή και ο καημός τους ο μεγάλος.
Τι πιο σωστό να χε εικόνα κι’ η ψυχή...
Μα τότε ίσως και να τρόμαζαν πολλοί.




Αυτά τα λέω στο σπασμένο μου καθρέφτη
για να μη βλέπω το θλιμένο μου εαυτό.
Να μη λυγίζω μπρος στο χρόνο μου τον κλέφτη,
να με θυμάμαι όπως ήμουνα μωρό.



Αυτα τα κρύβω, δε μιλάω ανοιχτά,
τα ρεζουμέ απο πικρές διαπιστώσεις.
Απο πληγές που έχω μέσα μου βαθειά
οταν σε κρίνουν για οτι πεις και πως θα νοιώσεις.