Lyrics

										Στην αφή μου φωλιάζει το άγγιγμά σου 
Και μια ανεπαίσθητη κραυγή που δείχνει 
Την απόγνωση της ημέρας από το 
Χάσιμο του εαυτού στο κενό 
Και την παράδοση στο βυθό 
Της νύχτας 
Πεθαίνεις κάθε βράδυ για να 
Γεννηθείς ξανά ξημερώματα. 
Ποια μάσκα θα φορέσεις και σήμερα 
Άραγε ποιητή των εικόνων και της θάλασσας 
Φτιαγμένη από χέρια που δεν άπτονται του 
Είναι σου αλλά χρωματίζουν την διάθεσή σου 
Και κολλάνε κοχύλια στην αμμουδιά σου 
Το πρωί για να μείνουν θρύψαλα το βράδυ 
Είχα κεντήσει στην αντηλιά όνειρα από μετάξι 
Μα ήρθε μετά η νύχτα με αστροφεγγιά και 
ξεθώριασε τις ελπίδες 
νόμιζα είχα αρχίσει να αγαπώ 
μα εκείνο το βράδυ πέθανα 
πρώτη φορά και 
γεννήθηκα ξανά μια σκιά του εαυτού μου 
να στέλνει μηνύματα στη θάλασσα 
μήπως και γυρίσεις πίσω 
μα απάντηση καμιά 
απάντηση καμιά…