Lyrics

										κοκκινη κλωστή δεμέμη
απ τα παθη μας βαμμένη
δως της πνοή για να γυρίσει
το ταξίδι για ν αρχίσει
σε μια αληθεια ξεχασμενη
μες τους φόβους μας κρυμμένη
ας την να σε σεργιανήσει
πριν το ονειρο σου σβήσει 

. . . . . . . . . . . . . . . 
 . . . . . . . . . . . . . . .
Μες την σπηλιά του μια φορά
ο δράκος κατοικούσε
με μια φωνή μελωδική
σ όλα τα ζώα μιλούσε
Κι όλα τα ζώα ήρεμα
καθόταν και κοιτούσαν
κι όταν αργά αποσπέριζε
να κοιμηθούν κινούσαν
Μα είχε ο δράκος μια ευχή
σ' άνθρωπο να μιλήσει
τη μοναξιά του  να του 'πει
να του την τραγουδήσει
	Κι όλο για αγάπη έλεγε
	για πόνο όλο μιλούσε
	για  την γη και τον ουρανό
	συνέχεια τραγουδούσε
Κι ένα πρωί ξεκίνησε
στην πόλη για να πάει
και τα όνειρα του σκέφτεται
κι όλο ψηλά πετάει
Ανθρώπους βλέπει απο ψηλά
να είναι μαζεμένοι
στην αγορά να περπατούν
κι αμέσως κατεβαίνει
Σε βράχο πάνω έκατσε
μαζεύει τα φτερά του
και πιανει να τουσ τραγουδά
να πει την μοναξιά του
	Κι όλο για αγάπη έλεγε
	για πόνο όλο μιλούσε
	για  την γη και τον ουρανό
	γλυκά τους τραγουδούσε
Μα οι άνθρωποι φοβήθηκαν
απο την δύναμή του
ούτε τραγούδι άκουγαν
ούτε και την φωνή του
Τυφλοί απο τον φόβο τους
δεν θέλανε να νιώσουν
και πέρνουνε τα όπλα τους 
τον δράκο να σκωτόσουν
Και με τσεκούρια και σπαθιά
πάνω στον δράκο τρέχουν
να του τρυπησουν την καρδιά
αφου καρδιά δεν έχουν
	Κι αυτός για αγάπη έλεγε
	για πόνο όλο μιλούσε
	για  την γη και τον ουρανό
	ήρεμος τραγουδούσε
Πιάνουν οι ανθρωποι φωτιά 
και καίνε τα φτερά του
και με τσεκούρια και απαθία
τρυπάνε την καρδία του
Καθώς ο δράκος έσβηνε
κι έσβηνε κι η φωνή του
να τραγουδά συνέχιζε 
μ' όλη τη δύναμή του
Δακρύζοντας τραγούδαγε
γλυκά την μοναξία του
κι ύστερα σβήνει σιωπηλά
μαζι με τα οειρά του
	Για αγάπη πια δε έλεγε
	για πόνο δεν μιλάει
	για  την γη και τον ουρανό
	κανείς δεν τραγουδάει.