Στίχοι

										Στα λόγια που δεν έχουν νήμα
και καταλήγουν στο πουθενά
αφήνομαι στην ερημιά
με την ανάσα της πλημμύρας

Η θάλασσα δεν είναι γύρω
είναι στις κόρες των ματιών μου
σαν ένα λείψανο του κόσμου
που συλλαβίζει στα σκοτεινά

Ανθίζουν τα κενά εντός μου 
σβήνουν το παραλήρημα του φόβου
κ’ εγώ δεν μοιάζω με τον εαυτό μου
είμαι το τύμπανο του πόθου

Ο πόνος σβήνει σαν αστέρι
καθώς το φως μια άλογης χαράς ανατέλλει
χάδι που γέννησε μια μοίρα
στον πυθμένα μιας αλήθειας
σ’ αναίτια εποχή
σε διχαλωτό φιλί.