Στίχοι

										Πόσο καλά σε γνώρισα, πόσο καλά γνωρίζω
Το ρίσκο και το ράϊσμα όταν εδώ γυρίζω.
Πόσα κι αν κρύβω μέσα μου, δεν έχουν σημασία
Ο πόθος είναι άσβεστος στην έσχατη λαγνεία.
Χέρια βουβά κι αθόρυβα, οι γνώστες του μυαλού μου
Αναρριχόμενα ποιούν την έλξη του λυγμού μου.
Υγρά μιας δόξας σείονται, υγρά μιας ικεσίας 
 Διχάζουν τα ζητούμενα ζωής και αμαρτίας.

Μεταίχμιο μιας δύστυχης ζωής στην προκυμαία
αντίκρυ σ’ ένα αίνιγμα που χρόνια κουβαλώ.
Επίλυση το γδάρσιμο του τέλους θα’ ναι η νέα
ανήσυχη κατάσταση στο γάργαρο νερό.

Γαριάζω ανελέητος τον πειρασμό που κρύβω
στο ψέμα και η αλήθεια μου…μια θάλασσα οργής
θρονιάζω το ψεγάδι μου και το λυχνάρι τρίβω
στην σκέψη της δισύλλαβης μα δισχιδής φωνής.
Ανίκανε μονόφθαλμε τι κρούεις και τι πράττεις?
δεν έμαθες πως τέλειωσε στο στέρνο σου η αυγή?
η έμφυτη ανάγκη σου είναι μονή, η τάση…
ανάφλεξη στο μνήμα μου, καθάρια εισπνοή.