Στίχοι

										Σε τραγουδάνε στα σοκάκια 
όλοι χαμένοι στο φτωχό τους 
τον ατομικισμό
Οι υγιείς το άσθμα σου ζηλεύουν 
που σε είχε κάνει τόσο 
δυνατό 
και στην ασθματική ζωή τους ανασαίνουν  
νότες απ’το δικό σου 
το σκοπό

Μα την πυκνή όσο και διάφανη ζωή σου 
σε ανήλιες καμαρούλες και στις πάμπες
της Αργεντινής  
το καλοκαίρι της φωνής σου	
την όψη σου που ανοίγει θύρες
της ψυχής
κόσμου πολίτη, ονείρων ακροβάτη, 
του Λόγου και του Κράτους αποστάτη
σκιάχτρων και φαντασμάτων χαλαστή

όσοι αφουγκράζονται του πόνου το τραγούδι
όσοι το νήμα ακολουθούν
απ’ τους τροχούς όσοι το βλέμμα αρνούνται
και δεν αρκούνται 
σ’ εύκολες νίκες 
μιας μικρής διαδρομής

το αίμα σου στις φλέβες τους 
ζωογόνο δηλητήριο
βυθίζονται στο αθώο σου 
αξεδιάλυτο μυστήριο
η ανοσία, μια ουτοπία
αέναη εστία ανατροπής