Κι αν νύχτωσε στην ιδια σκέψη ανασαίνω πώς γίναν ξένα τα δικά μου χέρια, εγώ στο τέρμα της καρδιάς να περιμένω κι εσύ να τάζεις ουρανούς μ’αστέρια. Η καρδιά που ξέρει ν’αγαπά λόγια μεγάλα δεν έμαθε να λέει, την αγάπη ξέρει να μετρά σ’αυτά τα έργα που μια φωτιά δεν καίει. Η καρδιά που ξέρει ν’αγαπά ανέμους και χειμώνες δεν φοβάται, κι αν ο κόσμος πάλι την ξεχνά εκείνη ζει μόνο για να θυμάται. Ο ήλιος μου από καιρό τώρα σβησμένος στης αγάπης σου τον άδειο θόλο, εγώ ξανά μες στην αλήθεια μου κρυμμένος κι εσύ δίνεις στο ψέμμα πρώτο ρόλο.
Κάθε τραγούδι και κάθε στίχος κρύβει πάντα την δική του "ιστορια" ετσι!!!!!!