Στίχοι

										Κι αν νύχτωσε στην ιδια σκέψη ανασαίνω 
πώς γίναν ξένα τα δικά μου χέρια, 
εγώ στο τέρμα της καρδιάς να περιμένω 
κι εσύ να τάζεις ουρανούς μ’αστέρια. 

Η καρδιά που ξέρει ν’αγαπά 
λόγια μεγάλα δεν έμαθε να λέει, 
την αγάπη ξέρει να μετρά 
σ’αυτά τα έργα που μια φωτιά δεν καίει. 

Η καρδιά που ξέρει ν’αγαπά 
ανέμους και χειμώνες δεν φοβάται, 
κι αν ο κόσμος πάλι την ξεχνά 
εκείνη ζει μόνο για να θυμάται. 

Ο ήλιος μου από καιρό τώρα σβησμένος 
στης αγάπης σου τον άδειο θόλο, 
εγώ ξανά μες στην αλήθεια μου κρυμμένος 
κι εσύ δίνεις στο ψέμμα πρώτο ρόλο.