Στίχοι

										Η αγάπη σου με πάει απ΄τη γη στον ουρανό,
κι απ’τ’αβυσσαλέα χάη σ’ακρογιάλι ξωτικό.
Σαν τα φύλλα με σκορπάει στης βροχής το χαλασμό,
θείο νέκταρ με κερνάει στάλα-στάλα να το πιω.
Μ’ένα άγγιγμά της δίνει στις ελπίδες μου φτερά,
να τη βρίσκω τη γαλήνη στη μανία του βοριά.
Με τη δύναμή της σβήνει το βαρύ μου τον καημό,
στο καυτό της το καμίνι αποκαΐδι θα γενώ.

Η αγάπη σου για μένα με τα όνειρα χαμένα
είναι μία τόνωση,
σαν σε σκέφτομαι πουλί μου δεν το νοιώθω το κελί μου
κρύα απομόνωση, 
μα στην ένταση του πόνου σ’έχω μάσκα οξυγόνου
και τρελή μου πώρωση.

Η αγάπη σου μου φέρνει φως στην τόση καταχνιά,
είμαι βάρκα και με γέρνει,να βουλιάζω στα βαθιά.
Είναι Κίρκη και μου παίρνει το μυαλό και την καρδιά,
με γητέματα με σέρνει στη ζεστή της αγκαλιά.
Μ’ένα άγγιγμά της δίνει στις ελπίδες μου φτερά,
να τη βρίσκω τη γαλήνη στη μανία του βοριά.
Με τη δύναμή της σβήνει το βαρύ μου τον καημό,
στο καυτό της το καμίνι αποκαΐδι θα γενώ.

Η αγάπη σου για μένα με τα όνειρα χαμένα
είναι μία τόνωση,
σαν σε σκέφτομαι πουλί μου δεν το νοιώθω το κελί μου
κρύα απομόνωση, 
μα στην ένταση του πόνου σ’έχω μάσκα οξυγόνου
και τρελή μου πώρωση.