Published 13 χρόνια πριν in Rock

ραψωδός

  • 583
  • 0
  • 0
  • 0
  • 0
  • 0

Στίχοι

										Η νύχτα φόβος και ο φόβος πανικός.
Στραβή πυξίδα κι ένας δρόμος δανεικός.

Μοναδικός κάθε παλμός και αναπόδραστος.
Και κάθε δάκρυ στίχος δήθεν βαθυστόχαστος.

Καταραμένη σε συμβίωση αιώνια
με μία έμπνευση επίμονη και χρόνια.

Στο φως επένδυσα και κέρδισα σκοτάδι.
Κάθε αγάπη στη ψυχή μου ένα σημάδι.

Ανέμου χάδι, καταιγίδας σφιχταγγάλιασμα.
Ζωή χτισμένη σε φοβίας πρωτοχάλασμα.

Καρδιά μου κράτα μου το χέρι έστω για μια φορά.
Ακολουθάμε τον ορίζοντα κι αυτός προχωρά.

Έτσι δε θέλησα να ζήσω, δε ρωτήθηκα.
Αστέρας διάτοντας στο σύμπαν αιωρήθηκα.

Κι όμως κρατήθηκα απ' το τίποτα κι επέζησα.
Μόνο που έχασα τη λάμψη μου και έσβησα.

Κέρδισα υπόσταση κι ευθύνες που δε ξέχασα.
Με αστερόσκονη και αίμα όνειρα έπλασα.

Κι ακόμα πλάθω απελπισμένη όσα χάλασα.
Είν' απειρόβαθη της θλίψης μου η θάλασσα.

Σε παρακάλεσα αγάπη μη μ' αφήσεις πληγές.
Στο αύριο ξενύχτησα, ξημέρωσα στο χθες.

Απ' όλες τις πνοές ξεκλέβω λίγο οξυγόνο.
Μετά φυσώ με δύναμη να διώχνω όλο το πόνο.

Να ζήσω μένει μόνο. Στιχοκέντητη η οδός.
Καημέ μου γίνε θέατρο να γίνω ραψωδός.									

:
/ :

Queue

Clear