Στίχοι

										Θα μπορούσαν να 'ναι και όνειρα.
Όνειρα των παιδιών
ή παιδικά όνειρα
που αφήσαμε να πεθάνουν
ή τα σκοτώσαμε
ή ίσως κρατήσαμε ζωντανά στα κρυφά
ή ακόμα και στα φανερά...

Τα γυάλινα πεύκα είναι απλά
ένα λυρικό παραμύθι.

Γυάλινα πεύκα

Είν' ένας κόσμος μυστικός
λάμπει στιγμούλες πριν το φως
σαν ξημερώνει
πριν γίνει ο Ήλιος στρογγυλός
κάπου τον κρύβει ο ουρανός
και τον κλειδώνει.

Στου κόσμου αυτού τις παρυφές
τ' άδικου σέρνονται κραυγές
να τον στοιχειώνουν
μες στα ρουμάνια π' αντηχούν
γυάλινα πεύκα περπατούν
και δε ριζώνουν.

Όθε σπαράζονται ψυχές
στα πεύκα φθάνουν προσευχές
που τα ποτίζουν
πείσμα στη λύσσα του βοριά
τους μαλακώνουν τα κλαριά
και δε ραγίζουν.

Μα σαν κοπάσουν τα στοιχειά
χιμούν σε στράτες και στενά
σκορπούν ελπίδες
ανάβει ο Ήλιος τις κορφές
κι απ' τις βελόνες τις στιλπνές
ξεσπούν αχτίδες.

Έρχονται δίχως να τα δεις
στον ίσκιο τους να κοιμηθείς
να σβήσει ο χρόνος
αλλ' αν το γράμμα μαθευτεί
σπάζει, σκορπίζει το γυαλί
και μένεις μόνος.

Κάποια πανσέληνη βραδιά
βρήκαν μια πέτρινη καρδιά
βράχο κι ασήμι
κι ώσπου τα σκόρπισε η αυγή
είχε η καρδούλα ματωθεί
στο καλντερίμι.

Βρήκαν και σένα που γελάς
και τις πληγές μας κυβερνάς
και τις γλυκαίνεις
βελόνια, γυάλινη βροχή
ρίξαν στα πόδια σου χαλί
για να διαβαίνεις.

Κι αφού περπάτησες τη Γη
δάκρυ αναβλύζοντας πηγή
που 'χαμε χάσει
έψαξαν κάθε δρασκελιά
κι απ' τις βελόνες ούτε μια
δεν είχε σπάσει.

Να ξέρεις, θα 'ρθουν ξωτικά
θα σπείρουν χάλασμα, φωτιά
στάχτη θα φέρουν
και θα ρωτούν πεισματικά
για τα δεντριά τ' αγριωπά
-έτσι τα ξέρουν.

Θα βγουν στου κόσμου τις ακτές
για να μαζέψουν πετονιές
που 'χουνε ρίξει
δόξα θα τάξουν και χρυσό
μα να κρατήσεις μυστικό
πως στα 'χω δείξει.

Όρθωσε αντίκρυ στα σπαθιά
την καλοσύνη, τη σπλαχνιά
φόβο μη νιώσεις
θα 'χεις κρυστάλλινους δρυμούς
να σου τραβούν τους κεραυνούς
μην τους προδώσεις.

Στα πεύκα φύλαξε αγκαλιές
για να περνάνε τις αυγές
στη γειτονιά σου
κι όταν πετάξω πια μακρυά
να τους κρατήσεις ζεστασιά
μες στην καρδιά σου.

Ζ.Κ.