Στίχοι

										Η ζωή, ξεπερνά, 
Διασχίζει ρομποτικά, 
Την παιδική χαρά. 
Κοιτά, 
Πίσω - μπροστά. 
Ρομποτικά μιλά ρομαντικά πάντ’ απαντά. 

Και πάλι η ίδια, 
δεν μιλά, δεν απαντά.
Ταΐζει λυσσασμένα σκυλιά .
Φροντίζει τ’ ανθισμένα παιδιά, που τάχα τ ’αγαπά.

Μετά φτύνει 
τους κουτοπόνηρους.
Κρυφογελά καθώς τους ντύνει για να΄ ναι μόνοι τους. 
Με γιορτινά ουρλιαχτά τους ποτίζει .
Να μιλάνε παντοτινά .
Να λεν την γνώμη τους .
Και πληρώνει αδρά για τον φόνο τους, 
μ’ ενέχυρα. 

Χα! Γελά, τραγουδιστά .
Σε κοιτάζει με μάτια κλειστά. 
Κουφή, γίνεται χτύπος .
Ιδανική ποτέ σαν ήχος .
Δεν μιλά μα ξεκουφαίνει .
Κάνει το κέφι της και σε τρελαίνει .
Αναβάλει την μπόρα αν της καπνίσει .
Αναβάλει και τα δώρα άμα θελήσει .
Είναι στο χέρι της να σε γαμήσει 
μα περιμένει ,
την συγκατάβαση ,
κι ας περνά πάντα με κόκκινο την διάβαση. 

Γεννημένη δολοφόνος κατ’ εμένα. 
Ισχυρίζεται πως με κακούς τα βάζει .
Μα κάνει το κέφι της .
Το διασκεδάζει 
Με κορμιά και ψυχούλες αδύναμες τα βάζει. 

Σας ταλαιπώρησα μα στη ζωή πολύ το γνώρισα. 
Ούτε το θέλησα ούτε το ζόρισα. 
Μα το ξεχώρισα. 
Ζωή και ζωή, 
Στρατηγική και τακτική .
Θα πετάω τα σκουπίδια μου στον κάδο, 
και θα πετάω βαριά ποτήρια πάνω στο κάδρο ,
που με γερνά .

Τελικά Ζωή και ζωή,
στρατηγική και τακτική ,
δεν είμαι βέβαιη ,
μα το πλευρίζω, 
δεν είμαι σάτιρα μα σε τσαντίζω ,
δεν είμαι ήρεμη μα δεν λυγίζω. 
Την Ζωή μου για ζωή δεν την ορίζω.