Lyrics

										έρχεται και μ'ανταμώνει
στης πανσέληνου τους μήνες
ένας ταξιδιάρης γλάρος
απ'αντικρυνή στεριά...
και μαζί μου ξημερώνει
στ'ανοιχτό παράθυρό μου...
ξάγρυπνο κρατάει το θάρρος
για ένα πέταγμα ψηλά...

στ'ουρανού σου τα λημέρια
που ήθελα να δραπετεύω...
στο δικό σου παραμύθι
που ήταν τόσο αληθινό...
δυό φτερά τα δυό σου χέρια...
η φωνή σου οδηγός μου...
μες των αστεριών τα πλήθη
διέσχιζα ωκεανό...

καθε πούχει η γή φεγγάρι
καρτερώ τον ερχομό του
να μου πεί για τ'όνειρό μας
που αφήσαμε μισό...
κι ίσως κάποτε με πάρει
για μια τελευταία βόλτα
στο νεκρό παράδεισό μας
κεί που θα σε ξαναβρώ...