Στίχοι

										Έφυγες και τώρα πια
σκοτάδι γύρω μου και ερημιά,
στου νοητού κελιού μου τη γωνιά
μια κλειδαρότρυπα παρηγοριά. 

Ο κόσμος έξω σα ζωγραφιά,
μα, μου γελάει ειρωνικά
βγάζει από μέσα μου τη παγωνιά,
σκληρή σα βέλος η κρυφή μου ματιά.

Παίρνω ανάσα, κοιτώ ξανά, 
το πρόσωπο παίρνει μια φευγαλέα ομορφιά, 
πώς να τιθασεύσω το νου; 
φεύγει, ξεφεύγει με τα φτερά ενός πουλιού.  

Κοιτάζω ψηλά, ανεβαίνω, 
πάω στον ήλιο κοντά, 
μια χαραμάδα ανοίγω 
στη σκοτεινή μου καρδιά.  

Κι αυτή…  

Ζεσταίνεται και πάλλεται 
κάτω από τη παλάμη μου, 
εκεί θυμάμαι κάποτε 
αφουγκραζόσουν την αγάπη μου.  

Κλείνω τα μάτια κι ανοίγω αυλαία, 
γυρίζω το χρόνο σ’εκείνη τη μέρα. 
Ρεύματα αναμνήσεων ξεχύνονται παντού 
στη ζάλη των παραισθήσεων ζω και είμαι αλλού.  

Ιδρώτας και ζέστη στο παγωμένο κελί 
τα φαντάζομαι όλα ή είμαι εκεί; 

© Copyright, ΒΟΥΓΙΟΥΚΑ ΕΙΡΗΝΗ, All rights reserved.