Lyrics

										Βιαστικά περπατούσα στο δρόμο

τη ματιά μου γυρνούσα στο αίμα

και αν τριγύρω αισθανόμουν το δάκρυ

στα κρυφά ξόδευα κάνα βλέμμα

και αν κοντά μου γυρόφερνε ο πόνος

προσπαθούσα δειλά να ξεφύγω

τα όνειρα μου τα είχα κλεισμένα

στου μυαλού μου  τον  χάρτινο πύργο

και ήρθε κάποτε εκείνη η  ημέρα

ποιος θεός και πια μοίρα ορίζει

που σημάδι σε βάζει στην τύχη

κα τον χάρτινο πύργο γκρεμίζει

ξάφνου βλέπω του ήλιου την λάμψη

του ουρανού χρυσαφένια στολίδια

τον αέρα να γνέφει στα βράχια

τα πιο όμορφα της φύσης παιχνίδια

και μετά νοσταλγώ τα ταξίδια

που ο νους μου παλιά είχε κάνει

να ξανάφερνα το χρόνο μου πίσω

θα ξανάφτιαχνα καινούργιο λιμάνι

κοντοστέκομαι λίγο θυμώνω

από τα μάτια κυλάει ένα δάκρυ

στον εαυτό μου μιλάω τον μαλώνω

και είναι οι λέξεις κοφτερές σαν ξυράφι

 

Ένα ανόητο γιατί εγώ

γιατί μπερδεύτηκα στου πόνου την απόχη

και ύστερα στον καθρέπτη μου απαντώ

γιατί ρε μάγκα μου εσένα όχι