Στίχοι

										ΣΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ  ΤΟ  ΤΕΜΠΛΟ 
 
Όταν θα γίνω αεράκι,
να πάω να βρω το Θεούλη,
ψηλά θα στρώσω γιατάκι,
στης Πίνδου το καραούλι,

να ψέλνω με το βοριά,
στους ταπεινούς "ωσαννά".

Κι απ'' το Θεό πιο μονάχος,
στα ορεινά μου ψαλτήρια,
"-Ε, Τζουμερκιώτικο πάθος!",
θα με καλούν τα γιοφύρια...

"-Ε, γεφυράκια μου έρμα!",
χαιρετισμό θ'' αντιπέμπω,
ορθός στου ήλιου το γέρμα,
μπροστά στης Πίνδου το τέμπλο.

Κι αδέρφια μου θα τα νιώθω
και τ'' άψυχα και τα ζώντα,

γιατί είναι ίδιο το αίμα
της όχεντρας και του βράχου
και της πνιγμένης στο ρέμα
-εφτά αιώνες- τ'' Αράχθου

και του χιονιού και της μάνας
και του μονάχου πετρίτη
και της ξερής της αφάνας
και τ'' αστεριού στην ομίχλη :

ποτάμι μες στον αιώνα
κι άφαντο, πέτρινο πέπλο
και καντηλάκι στη Γκιώνα,
μπροστά στης Πίνδου το τέμπλο !
.....................................................
"-Ε, Τζουμερκιώτικο πάθος!",
θα με καλούν τα γιοφύρια...

"-Ε, γεφυράκια μου έρμα!",
χαιρετισμό θ'' αντιπέμπω.... 



γιατάκι=πρόχειρο κατάλυμα, "κρεββάτι" από φυλλωσιές
που έφτιαχναν οι παλιοί ταξιδευτές πάνω στη γης
όταν τους εύρισκε η νύχτα στα βουνά . . . 
 
 
################################################################## 
 
ΤΑ  ΜΕΓΑΛΟΠΑΡΑΣΚΕΥΑ 
 
 Τα Μεγαλοπαράσκευα, στο τέλος της εσπέρας,
ζύγωνε πέρα απ'' το βουνό, ένας ζεστός αγέρας
και στέγνωνε,όπως πέφτανε στου νάρθηκα τη σκάλα,
τ'' άγια της μάνας του Χριστού τα δάκρυα στάλα-στάλα... 
 
Και μοσχοβόλαε στο χωριό, της Παναγιάς το δάκρυ
κι η άνοιξη κι ο μενεξές κι η ασβέστη απ'' άκρη σ'' άκρη
και τραγουδούσε ο Αρχάγγελος, πέρα απ'' τους καφενέδες,
μεθώντας με γλυκό κρασί και μύρο απ'' τους μπαξέδες!
..................................
Κι άμα το σούρουπο άπλωνε τα μαύρα τα φτερά του,
ο Ναζωραίος έβγαινε απ'' τ'' άγιο σκήνωμά του
και πήγαινε και χαίρονταν τη νυχτωμένη Πλάση,
το πανηγύρι των ανθών, των άστρων το γιορτάσι! 
 
Και γύρναγε το χάραμα, απ'' ευωδιές πιωμένος,
ίσκιος αλαφροπάτητος,γλυκός και μυρωμένος
κι έβαζε μες στην εκκλησιά τη μάσκα του θανάτου
και χώνονταν κι ησύχαζε μες στ'' ανθοσάβανά του ! 
 
Πήγαινε ο πετροκότσυφας και στέκονταν στην άκρη
κι έσταζαν τα φτεράκια του της άνοιξης το δάκρυ
κι οι μίσχοι απ'' τα γαρούφαλα και τα κομμένα κρίνα,
στα χείλη τ'' άνεμου, μικρά γινόντουσαν κλαρίνα 
 
και φύσαε και ξεχύνονταν το μοιριολόι στις στράτες
και τ'' άκουγαν και ράγιζαν οι πρωινοί διαβάτες : 
 
"-Άχου ! ένας νιος που χάνεται, με τον ξανθόν Απρίλη
και τρέμουνε τα σύμπαντα στα κρύα του τα χείλη!
Αχου! κι εσείς που μιαν αυγή, σαν ίσκιοι θα διαβείτε
και θα χαθείτε ολότελα και πίσω δεν θα ''ρθείτε !!"