Lyrics

										Επάνω σε λημέρια, σ'απόκρημνα βουνά
ζούσε ένας άνθρωπος που φώναζαν 
χυδαίο...
 
Ποτέ του δεν κατέβαινε απ' εκείνα τα βουνά
και πάντα βλαστημούσε κάθετι 
ωραίο...
 
Μα μια νυχτία σηκώθηκε αντάρα, χαλασμός
κι ο φίλος αναγκάστηκε το λόφο του
να αφήσει...
 
"Χυδαίε που σηκώθηκες τέτοια νυχτιά να πάς;
Μονάχος σου απέμεινες εδώ – 
μέσα στη φύση!"
 
Κανένας δεν τον ήθελε εκείνον στο χωριό
αφού χυδαίος ήτανε και έβριζε,
έτσι λέγαν...
 
Όλοι τους φωνάζανε : " Τι θές εσύ εδώ,
γύρνα στα λήμερια σου και κει μείνε
σαν αίγα!"
 
Μα κάποιος σπλαχνικός μ' αγάπη στην ψυχή
του είπε πως μπορούσε στο στάβλο να
ξαπλώσει...
 
Και ο Χυδαίος ζήτησε συγχώρεση πολλή 
για όσα στη ζωή του είχε  πεί 
κι είχε σκοτώσει...
Τους είπε πως την έχασε στα ζάρια την ψυχή του
και πήγε στα βουνά την μοίρα του 
ν’αλλάξει...
 
Οι μέρες γίναν μήνες κι οι μήνες γίναν χρόνια
Μα κείνη την μανία δεν μπόρεσε 
να φτιάξει...
 
Δε θέλησε πια γέρος πίσω να γυρίσει
Νέος όταν ήταν, δεν έμαθε 
τα νειάτα...
 
Κι αφού ξομολογήθηκε ο χυδαίος μας εκεί
η καρδιά του τον παράτησε, για πάντα ναι
για πάντα...
 
Μα τότε την λυπήθηκαν τη γέρικη μορφή 
και ζήτησαν συγχώρεση για όσα του χαν 
χώσει...

Χυδαίο τόνε φώναζαν μα ήτανε αυτός
που έκανε ότι έκανε μονάχα για να
σώσει...
 
Όλες οι ευαίσθητες πεθαίνουνε ψύχες
καθότι διαφέρουνε πάντοτε 
λιγάκι...
 
Και σείς όλοι που ακούσατε την ιστορία αυτή
ποτέ να μην πληγώνετε να τό χετε 
μεράκι...