Στίχοι

										Η αλήθεια που δεν με παίρνει να τραγουδήσω 
Ούτε καν να σκεφτώ 
σέρνει στο άρμα της από πίσω 
έναν μποέμικο ρυθμό. 
Η γόβα στιλέτο της Ναυσικάς ακουμπά 
Το τέλμα μιας άναστρης βραδιάς 
Δεν είναι μέρος για εξομολογήσεις 
Μα είναι η ώρα της φωτιάς 
Ανάσες ρυθμικές συντονισμένες 
Σεντόνια ανάγλυφα από κορμιά εραστών 
Εδώ κατοικεί η δίψα και ο κορεσμός της 
Εδώ η πείνα και ο θυμός της 
Σκαλοπάτια από αλάβαστρο 
Σκάλες μελαχρινές τα μαλλιά της 
Μαριάνθης που επέζησε από τη 
Μάχη των σωμάτων και απόψε 
Φεγγαράκι σβησμένο, μελαγχολικό που 
Κρύφτηκε στα μάτια της 
Ποια αλμύρα χάνεται στα χέρια της και στο 
Ανερχόμενο τυχοδιωκτικό ένστικτό της 
Καπνός στο κατώφλι της οδού 
Χείλη που στραγγίζουν τον έρωτα 
Φανοστάτης μοναχός στέκει λίγο παράμερα 
Φωτίζει το πρόσωπο της Αλίκης που 
Ξέχασε να ζήσει την εφηβεία μες στη θέρμη 
Του πατρικού σπιτιού 
Άβολο το ψηλό τακούνι μα ήδη 
Σταματά αμάξι τρανό μπροστά της 
Είναι αυτά τα όνειρα που κυνηγούσε 
Όταν έλεγε στις κούκλες της τα κατορθώματά της; 
Νεανικός αναστεναγμός που δεν ανήκει στις 
Πλημμύρες της καρδιάς 
Ποιος έρωτας να κρατήσει δέσμια αυτά τα 
Πόδια της περιπέτειας; 
Στάχτη από τασάκι αναβολικών 
Σε μαραθώνιο επιβίωσης 
Είναι μια λίμνη δίχως κύκνους και στο 
Ακριανό παγκάκι πετάει 
Ξημερώματα τα βοτσαλάκια της η Θάλεια 
Μετρώντας στους νερένιους παφλασμούς 
Την επιτυχία των λευκών προσδοκιών της 
Τρεμάμενα χέρια που αναμένουν να 
Αγγίξουν ένα κομμάτι από τον αντικατοπτρισμό 
Του νυχτερινού ουρανού στον υδάτινο καθρέφτη του. 
Δικαιολογίες μην ψάχνεις Σμαρώ 
Εσύ πήγαινες γυρεύοντας για δόξες και θαύματα 
Φούμαρα ακατέργαστα αιωρούνται στον αέρα 
Οι πλανώμενες επιδιώξεις των πρώτων σου επιθυμιών 
Διακρίνεται το πλοίο που ταξιδεύεις 
Μα σέρνεις πίσω σου στενάχωρα ναυάγια 
Στολίδια των πληγιασμένων σου βωμών 
Οι κόποι που δεν απέδωσαν στην ανάστατη πνοή 
Είναι το φύσημα που χαϊδεύει το πρόσωπό σου 
Ελένη, Αντιγόνη, Σοφία, Εκάβη και Κατερίνα 
Που σε κάνει να πιστεύεις στην ελευθερία των 
Δαχτύλων σου σαν να σ’ αγγίζει η τελευταία αφή 
Από τη λάμψη των άστρων ˙ σα να σε δέχεται η 
Μάνα θάλασσα στις φοβέρες της με την τρομερή βέρα 
Που σ’ έδεσε με όρκους αιώνιας πίστης. 
Πρέπει να γύρεις στο φιλήδονο προσκεφάλι της 
Και να ζήσεις τα κύματα που ανατέλλουν χιλιάδες στη 
Μουσική σου ξεβράζοντας στον αφρό πεταλούδες 
Πολύχρωμες και σιγανές σαν να’ ναι η πινελιά της 
Σκέψης σου και η στάση της ζωής σου Orelinde τα 
βήματα που ακολούθησες ως τώρα και 
αυτά που ταξιδεύουν μπροστά σου να σου γνέφουν 
από μακριά το μαντιλάκι του αποχαιρετισμού 
και του καλωσορίσματος συνάμα. 
Από ποια μεριά θα τα κοιτάξεις;