Στίχοι

										Μπρος στην ξενέρωτη τη στάση
πρωί στις έξι να’ μαι πάλι
και σαν το πούστη - μη και χάσει!-
φτύνει ο Θεός μες το νιπτήρα
και δε θυμάμαι που ’χω βάλει
το γαμημένο αναπτήρα


Μέσα κι ο γύφτος με το ντέφι,
χειρολαβές γεμάτες σκλήθρες,
κάθε λακκούβας κάνω κέφι
κι από τη στάση τι αλλάζει
λεωφορείο δίχως σπίθες
άδειο τελείως από γκάζι


Έξω ‘χει ανοίξει το νεφρί του
σεληνιάζεται , σπαράζει
τον πνίγουν πάλι οι αφροί του,
για τη δουλειά τις σκάλες πήρα
και το ξημέρωμα χαράζει
ένα σωμένο αναπτήρα…