Στίχοι

										Πετούν τα φαναράκια της ψυχής μου, 
ψηλά, τα σύννεφα κρατούν σημάδι, 
γλεντούν μ’ ανάσες, μ’ όνειρα της ζωής μου, 
γυρνούν στη γη, χωρίς φως, κάποιο βράδυ. 

Κι ήθελα τον ουρανό, να φτάσω, 
φως, από τ’ αστέρια, να χορτάσω. 
Παιδική είχα ανάσα στη ψυχή μου, 
μα παιδί δεν ήταν το κορμί μου. 

Μεθούν τα καραβάκια της ψυχής μου, 
και φέρνουν πίσω λόγια, καλοκαίρι. 
Πονούν στις ήσυχες βραδιές της ζωής μου, 
με τη βροχή γυρνούν στης γης τα μέρη.