Στίχοι

										Με ξύπνησαν οι προσμονές της σαρκοφάγος γνώσης
οι διψασμένες μου πηγές που δεν χορταίνουν μνήμες
οι δρόμοι οι νεόχτιστοι που σπαν τις παραδόσεις
κι οι πιο μεγάλοι ποιητές που γνώρισα από φήμες

Γεννήθηκα στο στείρο φως μιας θαμπωμένης λάμπας
μεγάλωσα στο λυκοφώς των κρύων πρωινών
παρθένο γάλα στράγγιξα της φλογογένας μάνας
σπαρμένη γνώση τρύγησα των γόνιμων καιρών

Βουβούς δρόμους περπάτησα σπαρμένους με αγκάθια
παθιάστηκα απ’ τις ηδονές των γέρων εραστών
πόρνες θλιμμένες γέμισαν της μνήμης τα δωμάτια
μες το μυαλό κολύμπησα των παρανοϊκών

Ήμουν ναός της μοναξιάς στη φυλακή του πλήθους
χαμένο αστραπόβροντο σε ήπιους καιρούς
ξεπήδησα από παλιούς, φυλακισμένους μύθους
σαν μια κατάρα αδέσποτη σταλμένη απ’ τους νεκρούς

Ακόρεστα πλανήθηκα σ’ αμόλευτους αιθέρες
συνάντησα στα σύννεφα διωγμένα ξωτικά
τις πατρικές αρνήθηκα ηλιοκαμένες μέρες
το δρόμο μου σχεδίασα ίσια προς το βορρά

Μέσα στο ψύχος γνώρισα του πνεύματος τη φλόγα
πόσο πολύ με μέθυσαν τα λόγια της σιωπής!
ένιωσα ν’ ανασταίνομαι από βαθιά κατώγεια  
μίλια μακριά από τ’ έρεβος μιας χώρας φωτεινής

Μ’ αλίμονο, ποτέ δεν συμβιβάστηκα με ψίχουλα ζωής
«η αιωνιότητα μικρή δεν σβήνει την ορμή μου»
πεποίθηση η γέννηση χαλκέντερης κραυγής
που να ουρλιάζει αγέραστη μακριά απ’ το κορμί μου

Μια μαύρη νύχτα φύτεψα μια σφαίρα στη θαλάμη
και το πιστόλι έστρεψα ίσια στο δαίμονα μου
αυτοστιγμεί το άδειασα πατώντας την σκανδάλη
ώσπου αργά διαπίστωσα πως ήταν η καρδιά μου 

Μετέωρος Άγγελος