Στίχοι

										Επί ξυρού ακμής 
μια ζωή εκκρεμής. 
Και φυσά και στα σίγουρα θα ‘πεφτα, 
αν δεν είχα πυγμή 
κι έστω μία στιγμή 
αν δεν ήμουν ζογκλέρ αθεράπευτα. 

Τεντωμένο σκοινί, 
ακριβή ηδονή, 
ράβδος ισορροπίας που μίκρυνε. 
Πηγεμός κι ερχομός 
κι όλα γύρω γκρεμός. 
Μείνε φίλος μου, σπάγγε μου κίτρινε. 

Κίτρινή μου κλωστή, 
συντροφιά μου πιστή, 
μες στου ήλιου το φως πάντα χάνεσαι. 
Εαυτέ, και χωρίς 
να τη βλέπεις, μπορείς. 
Πάτα μόνο εκεί που αισθάνεσαι.