Στίχοι

										Μην το ελπίζεις Οδυσσέα τώρα πια
Σε πλοίο πάλι να μπαρκάρεις για τα ξένα
Δεν είσαι άξιος ν’ ανοίξεις πια πανιά
Μες στο μυαλό σου είναι όλα μπερδεμένα.
Το πλοίο που κυβέρνησες για χρόνια ίσως πολλά
Εσύ είσαι που το βούλιαξες σε μέρη μαγεμένα
Εκεί που φτάνουν μόνο οι γλάροι απ’ τα πουλιά
Κι από καράβια δε γνωρίζω ούτε ένα.
Τρανή κατάρα λένε υπάρχει από παλιά
Για όσα πλοία στο γιαλό είναι ανοιγμένα
Και που τολμούν ταξίδια τόσο μακρινά
Σε μέρη και νησιά καταραμένα.
Ευθύς να χάνουν όσα έχουνε πανιά
Και τα κατάρτια τους να κείτονται σπασμένα
Μες στης θαλάσσης τ’ αφρισμένα τα νερά
Και στου γιαλού τα πλούτη τ’ αφημένα.
Μα αν το λέει του καπετάνιου η καρδιά
Μπορεί ευθύς ν’ αλλάξει όλα τα γραμμένα
Τους άντρες του να βγάλει στη στεριά
Το πλοίο να κουμαντάρει εμπνευσμένα

Αχ Οδυσσέα…
Άρα δεν το ’ξερες και συ από παλιά
Η Τόλμη θέλει πάντοτε κι Ανδρεία
Κάλλιο να ζούσαν τώρα τα παιδιά
Και συ… να ’χες χαθεί μπροστά στην Τροία