Στίχοι

										Στο βράχο του Λυκαβητού,
στου Ιλισσού την άκρη,
πήγα να μάσω του Χριστού
το πορφυρό το δάκρυ.

Να βγαίνω αητός βασιλικός,
χάραμα στο μπαλκόνι
και να με παίρνει ο καιρός,
βαρκούλα στη Μεθώνη.
. . . . . . . . . . . . . . . .
Μα, δεν τό βρήκα τ' αλμυρό,
τ' Άγιο Νερό στο βράχο
και στο δυαράκι μου γυρνώ,
να πω το Υπερμάχω . . .

Σταυροκοπιέμαι ευλαβικά,
στης Νύχτας την αγχόνη
κι απ' τον ακάλυπτο ψηλά,
μού 'ρχεται μαύρο χιόνι.

Μαύρος χιονιάς, μάτι θολό,
τρίχα πυκνή στους ώμους,
πέφτω στα τέσσερα κι ορμώ,
ουρλιάζοντας στους δρόμους.
. . . . . . . . . . . . . . .
Ποιος είδε λούσα και φλουριά,
σ' ασκηταριά Αγίων . . .
Ποιος είδε λύκο ν' αλυχτά,
αυγή στη Μεσογείων . . .
. . . . . . . . . . . . . .
Ποτάμι αδιάβατο, θολό,
ως κάτω στη Στουρνάρη,
άστρο-μαχαίρι στο μυαλό
και βάσανο-φεγγάρι.
. . . . . . . . . . . . . . . . .
Βρίσκω και κάτι "αδέσποτα",
που γλίτωσαν τη φόλα . . .
(Πώς τα 'χεις φτιάξει, Δέσποτα,
να με πονάνε όλα . . .)
. . . . . . . . . . . . . . . . .
Δαγκώνω φίρμες μουλωχτές,
γιάπηδες-κυβερνήτες . . .
Στομώνουν οι κυνόδοντες,
τρίζουν οι τραπεζίτες.

Oυρλιάζουν περιπολικά,
γυαλίζουν χειροπέδες,
μου φράζουν τη λυκοποριά,
ρουφιάνοι και τζουτζέδες.

Μα, χαμηλώνουν τα βουνά,
με κρύβουν οι αντάρες
κι ακούω πίσω χουγιατά,
βρισίδια και κατάρες.
. . . . . . . . . . . . . . . . .
Τριάντα χρόνια στη φωτιά,
στων τραγουδιών το ρέμα,
στης Νύχτας τ' άγρυπνα καρφιά,
λύκος μ' αγγέλου αίμα,

σταλιά-σταλίτσα στον καιρό,
με τη βροχούλα πάω,
δαγκώνω αγύρτες στο λαιμό,
στ' αυτί τους αλυχτάω. . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
Όταν ακούτε ουρλιαχτά,
στη Μεσογείων νύχτα,
ρίξτε το μάτι στα βουνά
και στη βροχούλα δίχτυα.

Ρίξτε στο σκοτεινό γκρεμό,
κάτω απ' το μαξιλάρι,
μαύρο σκοινί - δάκρυ καυτό
και προσευχή-φεγγάρι.

Μπορεί στον ύπνο σας να 'ρθώ,
στοιχειό των υπογείων,
βουνίσιο ακοίμητο θεριό,
λύκος της Μεσογείων. . .
. . . . . . . . . . . . . . . .
Πώς τα 'χεις φτιάξει, Δέσποτα,
να με πονάνε όλα . . .
Τα πιο ωραία "αδέσποτα",
να τρώνε αβέρτα φόλα . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Στο βράχο του Λυκαβητού,
στου Ιλισσού την άκρη,
ποτέ δεν θά 'βρω του Χριστού
το πορφυρό το δάκρυ !