Στίχοι

										Τους στίχους σου διαβάζω,
Και σαν μικρός υποκριτής,
Τα δάκρυά μου κρύβω…

Ψάχνω να βρω την αλήθεια μέσα σε όσα μου λένε,
Μου λένε να συμβιβαστώ,
Και τα λόγια τους με καίνε…

Εσύ ,Κώστα
Ένα έχεις να πεις,
Ένα είπες,
Ένα θα έλεγες
«όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς μπορούνε με χίλιους τρόπους».
Έτσι νιώθω και πονώ,
Και όταν κοιτώ,
Ψηλά στον ουρανό,
Εσένα Νίκο φέρνω στο μυαλό,
«πώς να ξεφύγω από τη μοίρα, και έχω μέσα μου πλημμύρα, ουρανέ»

Θέλω να φύγω,
να ξεφύγω,
από όλα αυτά που με κρατούνε ζωντανό
στον κόσμο αυτόν,
τον ουτοπικό.
Τις αλυσίδες μου,
Από τα χέρια μου
Και τα πόδια μου να σπάσω,
Να σας γκρεμίσω,
Να σας ρημάξω
Και όταν αυτό πετύχει,
Θα φτιάξω μία πόλη,
Όλη,
Μόνο με φίλους και πρόσωπα αγαπημένα,
Φίλους που θα μου σφίξουν το χέρι στην επανάσταση
Που κάποτε,
Άλλοι  την ξεκίνησαν,
Και εγώ στους λαούς θα το θυμίσω,
Πείτε όχι στα βρώμικα όπλα που σας ενώνουν το αίμα με πολέμους,
Πείτε όχι σε αυτούς που σας αναγκάζουν να τα κρατάτε,
Πείτε όχι μάγκες,
«Κάποτε θα έρθουν γνωστικοί, λογάδες και γραμματικοί για να σε πείσουν…κλείσε την πόρτα με κλειδί, θα σε πουλήσουν»
Μπορεί, πλέον, τριάντα χρυσά νομίσματα να μην αρκούν
Για να σταυρώσουν την αγάπη,
Αλλά, από τη χώρα, παίρνουν μεγάλο μερτικό
Και ξέρουν από απάτη.
Πείτε όχι σε αυτούς που σταματούν τους πολέμους με πόλεμο,
Ο πόλεμος μόνο με ειρήνη διαλύεται,
Πείτε όχι σε αυτούς που καλούπι στη σκέψη σας βάζουν,
Σε αυτούς που διεφθαρμένα δικάζουν
Και καταδικάζουν,
Όχι σε όλους αυτούς
Που αρχηγοί το παίζουν,
Όχι σε αυτούς που γκρεμίζουν τα όνειρά μας.

Άντε, καλή τύχη μάγκες και να θυμάστε να μη βάζετε άλλα είδωλα στα επικίνδυνα παιχνίδια μας.

Ας ελπίσουμε, Νικόλα,
Πως η Επανάσταση δε θα αποδειχτεί ένα όνειρο, μια ξοφλημένη και ευφυής δικαιολογία, πως δε θα διατηρήσουμε την εσωτερική μιζέρια μας με την επαναστατική φρασεολογία.

Ας ελπίσουμε, Κώστα,
Πως κάπου, κάποιος, κάποτε θα ξαναγράψει
Μπαλάντα θλιβερή στους ποιητές-μαχητές,
Άδοξοι που είναι.

ΥΓ.

Κάποιο πρωινό στο παγκόσμιο κοιμητήρι των αδικοχαμένων φίλων…

Σκουρλής Δημήτριος, αντί στεφάνου καταθέτω την απέραντη αγάπη μου και τα πολλά μου δάκρυα σε όλους αυτούς που κάποια στιγμή σκοτώθηκαν υπερασπιζόμενοι το δίκαιο και το σωστό, σε όλους αυτούς που έφυγαν επειδή δεν έσκυψαν το κεφάλι τους, δε πίστεψαν στα ψέματα και αντιστάθηκαν.

Αντί στεφάνου καταθέτω την απέραντη αγάπη μου και τα πολλά μου δάκρυα σε όλους αυτούς που, μέσα στον πόνο τους, δε ξέχασαν να αγαπάνε, σε όλους αυτούς που ονειρεύονται ειρήνη, αγάπη, ευτυχία.
«Σε όλους αυτούς που υπερασπίστηκαν το παιδί, γιατί, αν γλιτώσει το παιδί, τότε υπάρχει ελπίδα.»




ΣΚΟΥΡΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

8/7/2007-6/8/2007

* Μέσα σε εισαγωγικά παρατέθηκαν στίχοι από ποιήματα του Κώστα Καριωτάκη, όπως και στίχοι από τραγούδια του Νικόλα Άσιμου και Παύλο Σιδηρόπουλο.