Ήμουν και εγώ σε μια γιορτή που δάκρυα μονάχα μου έφερνε στα μάτια Για εκείνα που θα είχαμε αν ... Για εκείνα που αξίζουν μα .... Για όσα ημιθανή αργοσαλεύουν . Κάθε λεπτό χίλια κομμάτια. Ήμουν και εγώ σε μια γιορτή. κρυμμένος, τυλιγμένος σε χαμόγελα πλατιά να σκέφτομαι να φύγω ή να θέλω να ξορκίσω ή να τρέμω τη στιγμή που θα τελειώσει το οξυγόνο που θεριεύει την φωτιά. Ήμουν και εγώ σε μια γιορτή. Κηδεία της αλήθειας θλιμμένο προσωπείο που κράτησε όσο άξιζε του Ιούδα το φιλί. Όλοι οι θαμώνες το γευτήκανε ευτυχείς μα δεν θυμάμαι να το έδωσε κανείς .
Έτσι αποφάσισα έτσι περνώ μέσα σε άτονες στιγμές που ξεκλέβω του παιδιού μου το αίμα σε λύκους κερνώ που μόνος μου ανάθρεψα και τους χαϊδεύω Έξοχο Σίμωνα! Έξοχο! Kalo Kouragio Griehenland!
ΚΑΛΗΜΕΡΑ...ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ....ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ...ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ...
Συνήθειες...δίχτυα ασφαλείας, άμυνες, ασφυκτικός κλοιός, δανεικός κόσμος, παραμιλητό....ακόμα ένας στην ουρά ξελιγωμένος....αλλά αυτό το Refrain με σημάδεψε Σίμωνα.. «Κλείσε ανάγκη σε αγκαλιά σημάδεψε τα λάθη έτσι που να γνωρίζονται σαν της ντροπής το βλέμμα σκύψε και πιες γουλιά γουλιά απ’ της ψυχής τα βάθη ότι από φόβο κρύβεται και τρέφεται από εμένα» Το νοιώθω....έτσι κάτι σαν πολύ δικό μου!!!!! Να ξέρεις πως τούτη τη γραφή σου, πάντα θα τη θαυμάζω!
... κι εγώ λείπω και πολλοί άλλοι. Αν και με περισσότερο λυρισμό ή γραφή σου είναι πάντα πολύ πολύ ενδιαφέρουσα!
Απο τη βεβαιότητα του "κάνω κραυγές και καλά κάνω" στο "σκέψου τι λές σκέψου αλήθεια μια φορα πριν απαντήσεις". Ένας λαβύρινθος στοχασμών και συναισθημάτων με μόνο ίσωε στόχο τη διαδρομή μεσ' απ' αυτόν. Υπέροχο όπως πάντα.
"Έρχεται η μέρα , ζυγώνουν τα λεπτά για απόδραση σε εξωτικές παγίδες του μυαλού" Κάνε διακοπές αλλα προσεχε,οχι βουτιές στα πολύ βαθιά,υπάρχουν ξωτικές παγιδες στο βυθό τού μυαλού. καλα να περασεις. Που θα παει μιά βδομάδα έμεινε.Την αλλη Παρασκευή μην τον ειδατε....ΕΦΥΓΑΑΑΑΑ
Μπορεί να αργώ λίγο να περάσω, λόγω πολλών πρακτικών δυσκολιών, αλλά άμα περνώ απ’ εδώ νιώθω πως ετούτη την γραφή σου, δεν την αλλάζω με τίποτα....αυτή η μελαγχολία που αναβλύζει είναι σαν να ανοίγει λεωφόρους για τις πιο βαθιές σκέψεις του μυαλού και τις πιο κρυφές ρωγμές της ψυχής!
Που να γυρνάει σύντροφε μου η ευτυχία εδώ δεν ήρθε δεν με φώναξε κανείς Κρατούσα πάντα την αλήθεια στην γωνία την εμβολίαζα για να ‘ναι υγιής της επιτυχιας;;;;;
Ποιήματα απολύτως περιεκτικά, με αφοπλιστική αμεσότητα. Λόγος γραπτός που ρέει σαν προφορικός και σε καθηλώνει. Τρόπος γραφής πρωτότυπος, μ' όλη τη φρεσκάδα της νιότης κι έκδηλο το αποτύπωμα της γενιάς του. Τρόπος γραφής νέος, όχι νεανικός. Τρόπος γραφής απλός και υπέροχος, με όμορφη γλώσσα δωρική και σταθερό εξομολογητικό ρυθμό. Ο Σίμωνας γράφει απέριττα χωρίς περικοκλάδες και δυσπρόσιτα νοήματα. Διαφαίνεται το δέος με το οποίο αντιμετωπίζει την Τέχνη και κάποιος σκεπτικισμός που αφορά στο αν πρέπει να εκτεθεί (δυστυχώς αυτή την ποιότητα την έχουν μόνο όσοι αξίζει να εκτεθούν). Μιλάει με την αμφιβολία έντονη, αυτοαναιρείται και συχνά μια απορία σφριγηλή υποβόσκει αποκαλύπτοντας την αγωνία του για το θέμα που αγγίζει. Αντικείμενο σπουδής οι ανθρώπινες σχέσεις μέσα από το κάδρο της καθημερινότητας κι οι εικόνες που αντανακλούν μέσα του. Απ' τα προσωπικά συμπεράσματα των εμπειριών του αγκαλιάζει το κοινωνικό σύνολο. Χρειάζεται αγάπη για τον άνθρωπο, ευαισθησία και ειλικρινής επικοινωνία με την εποχή για να γίνει αυτό και ο Σίμωνας τα έχει όλα αυτά. Όλα τα ποιήματα, ένα προς ένα, είναι ώριμοι καρποί γινωμένοι, έτοιμοι για βρώση πνευματική. Διαβάζονται αβίαστα, ο κάθε στίχος σε οδηγεί με σιγουριά στον άλλο, αφήνεσαι στη σφιχτοδεμένη πλοκή και σχεδόν πάντα ο επίλογος είναι μια συμβουλή ή ένα συμπέρασμα. "Δείχνει" έναν δρόμο, αυτόν που βάδισε εκείνος. Μοιράζεται μαζί μας ό,τι αποκόμισε από το μικρό ταξίδι κάθε ποιήματος. Βρίσκεται δίπλα μας σα φίλος, κι είναι ζητούμενο ν' αξιώνεται ο ποιητής τέτοιο ρόλο.
για τα σχολια για την .....φιλια μα πανω απ'ολα για την εκθεση και την αποθεωση της δικης σου δουλειας.... αμοιβη ανεκτιμητη!!
Ηδη σχολίασα στο τί σκέφτομαι απο χθές που διάβασα το "κλειστό παράθυρο" σου. Αμα διαβάζω τέτοια ποιήματα Φίλε Σιμωνα,και σα του φίλου του Δημήτρη,ειπα.Καλά ειναι να κρύβομαι.Πάω να κάνω αυτό που σας υποσχέθηκα... Τιμής ένεκεν τίτλου και Ουσίας πάνω απ'όλα.
Μικρή την ονομάζεις, μεγάλη τη βλέπω...απούσα, μα πάντα εκεί... Σίμωνα, τούτο το ποίημα, από την ώρα που άρχισα να το διαβάζω (από τον τίτλο δηλ.), ένιωσα κάτι γλυκό να μου εκπέμπει...ας έχει την πίκρα του, στα πίσω στρώματα της ψυχής...σ’ εμένα έφτασε μονάχα μέλι...μονάχα η μαγεία της αγάπης...Δυνατό, με δόση μελαγχολίας αλλά και πολύ γλυκό, για μένα ποίημα...
Μονο καποιος , χωρις νου , θα σχολιαζε , τι ειδε κοιτωντας καταματα τον ηλιο.....Αλλα και τι , στην καρδια της σκοτεινοτερης αβυσσου.....χωρις καθολου νου η με τεραστιο…. Εγω ευτυχως και δυστυχως δεν ανηκω σε καμια από αυτές τις κατηγοριες
τρελλε ποιητη, μουσικε, πολιτικε, επαναστατη, διαμαρτυρομενε και αλλα πολλα δε θα σε σχολιασω γιατι οτι πω θα ειναι λιγο για τις εμπνευσεις σου, αλλα και γιατι ενας μαλακας (σχολιαστης) παραπανω δεν κανει διαφορα Το λατρευω αυτο το ποιημα σου Κανονισε να πιουμε κατι μαζι συντομα
Να το κρατησουμε να το διαβαζουμε στα εγγονια μας να λεμε πως ειμασταν κι εμεις εκει χαχαχααχαχαα Εισαι αθεοφοβος Σ ευχαριστω που εισαι φιλος μου
...όλοι όσοι ήταν εκείνο το βράδυ στο S.M.T μπορούσαν να μιλήσουν σαν ένας, έτσι θα μιλούσαν. Έτσι τουλάχιστον τους ακούω εγώ. Τα σέβη μου.
Σίμωνα, θα στο πω ξεκάθαρα, πως τούτο το δημιούργημα που αιωρείται από ετούτο το σχοινί, είναι πολύ σκοτεινό, τόσο, που δεν μπορώ να το δω καλά.... εκείνο όμως που νιώθω και είμαι σίγουρη πως βλέπω καλά, αφήνοντας τα φώτα ανοιχτά, είναι πως το ανθρώπινο που σου έμεινε και τρέφεις είναι αξεπέραστα μεγάλο και μεγαλειώδες και αν αυτό το ανθρώπινο, πρέπει να 'ρθεί το κλάμα σιωπηλά για να τιμήσει, τότε ας γίνει έτσι, φτάνει που θα αναγνωριστεί με κάποιον τρόπο, τούτη την πρώτη του μηνός αλλά και κάθε πρώτη. Καλή Χρονιά να έχεις φίλε!
Δεν εχω , γνωρισει , αλλον ανθρωπο ξανα, που εχει ξεγελασει τον χρονο , την λυπη και τον θανατο , οσο εσυ....Τους πειθεις , καθε τοσο και κατεπαναληψην , οτι δικος τους εισαι.....Και σαν πρωταρικα , σχολιαροπαιδα , ερχονται , ειτε καθε πρωτη , ειτε τριτη ειτε δεκατη τριτη , να κρεμαστουν , στην αγχονη , του στοιχειωμενου σκοινιου σου.....Αληθεια , το λεω.....Πρωτη μου φορα συναντησα , εναν αληθινο εξορκιστη!!....
Σίμωνα ή Άρη ή ποιητή μου...ανεξίτηλη η ομορφιά της γραφής σου, μια ομορφιά που με παγιδεύει μέσα στα ανάμεικτα εκείνα συναισθήματα, της γαλήνης, της ηρεμίας της σιωπής, και της γλυκιάς της πίκρας... και διαβάζω και δε θέλω να τελειώσει αυτό το ποίημα, της δικιάς σου ψυχής δημιούργημα, της δικιάς σου ψυχής αριστούργημα...Την αγάπη μου και το θαυμασμό μου...
Λυπάμαι,γιατί σ'αυτή τη σελίδα ,θα έπρεπε να "φωλιάζουν" πολλοί.Λυπάμαι,γιατί όλοι όσοι "αγαπούν" τις λέξεις,εδώ φοβούνται να τις χαρίσουν.Λυπάμαι,γιατί η διαφορετικότητα, αντί να έλκει,αποτρέπει,φοβίζει,αναστέλλει.Κι όμως,κάθε φορά που διαβάζω κείμενά σου θέλω να χειροκροτήσω δυνατά.Αδόκιμο;
Όσο διαβάζουμε τα κείμενά σου ,τόσο πιο τυχεροί νιώθουμε που "βρεθήκαμε" εδώ μέσα.Κι αυτός ο τρόπος που γράφεις...θυμίζει περισσότερο "θυσία" στο "βωμό" της ανάγκης για εξωτερίκευση ,παρά επίκληση στο όνομα του δυνητικού αναγνώστη.Κι αυτό, το εκτιμούμε απεριόριστα!