Published 16 χρόνια πριν in Rock

Ο Πλάτανος

  • 665
  • 0
  • 0
  • 0
  • 4
  • 0

Στίχοι

										Πέρασε η εποχή της Άνοιξης,
Κι ο Ηλιος δε λέει να κρυφτεί,...ο πούστης.
Και κείνη  η πουτάνα η τρύπα,πού να κλείσει,
... όλο και μεγαλώνει.
Λές και συνομώτησαν οι πρόστυχοι!
Υπεριώδης!υπεργαιώδης?

Εσύ φταίς ...ας προσέχες!
....μου ειπε ο πλάτανος.

Α!θές και φρουρούς τώρα γιά την πισίνα!
Ρίξε κι άλλο χλώριο μη μολυνθεί η μήτρα σου καριόλη
και κολύμπα τώρα στην απομόνωση του χλωρίου σου.

Κι ο ιδρώτας,
ξεκίνησε να ποτίζει ξανά τις ανάσες μου,
και το ...παραμύθι μου!
Που’ρθε ....απ’τ’αύριο, 
χτές, μαζί με’κείνη την αλμύρα την ποτιστική, 
σαν κι αυτή που ποτίζαμε το κορμί μας κάποτε,
...παιδιά αγέραστα.
Οχι σαν και τούτα τού 2080!
Και τον λιαζόμασταν τον πούστη!
Καρφί δεν μας έκαιγε,όχι ήλιος!
Η ζέστη του βλέπεις! Αυτή με κατέστρεψε.

Χά!κι αναρωτιέμαι γιατί φυτρώνουν σα μανιτάρια,
τα εργοστάσια της αφαλάτωσης.
Μα για να πιώ λίγο απ’το νερό τού τότε,
που τό’χα δεδομένο!
Και για νάχεις και πισίνα …με χλώριο,
Μαλάκα.

Αυτή η ζέστη,
...προκαλεί αφυδάτωση στα βυζιά,
ενώ τ’αλάτι, βαστά την υγρασία πάνω τους.
Δές το έτσι,
...ναυαγός σε μιά έρημη απέραντη ξέρα.
Εσύ οδηγείς το καραβί σου πάνω της,
καί πρέπει να εξοικιωθείς τώρα,
....στην έρημο,....στ’αλάτι.
σαν ήσουνα παιδί τί ταινίες έβλεπες?
Με καταράκτες? Ή μέ κατάρες ..των Φαραώ?
Που τά’δες όλα τούτα,σήμερα, εν ετη 2080,
....στ’ονειρό σου?


Οι κλειδαριές γίνανε κι αυτές 
ασήκωτες απ’τη φρίκη της ζέστης. 
Και τα κλειδιά δε γυρνάνε πιά στις τρύπες...εύκολα.
Δυσκολεύομαι ακόμα στο ξεκλείδωμα,
...τής αναπνοής των ανθρώπων.


Ο πόνος των δέντρων, μεγαλώνει κι αυτός
με τούτη τη ζέστη,
και το νερό λιγόστεψε και γι αυτά.
Πού να τολμήσω να τά πλησιάσω,
...να ξαποστάσω κάτω απ΄τη σκιά τους?
Με κοιτάν’απειλητικά,έτοιμα νά ρουφήξουν,
σα βρυκόλακες,...τον ιδρώτα μου.

Παιδιά,κρεμόμασταν πάνω στον πλατάνο,
κι απο κεί πάνω χάζευες τις νιές, με τα σταμιά στα χέρια
και το τραγούδι στά χείλη τους!
Τ’άκουγες....και τρελλενόσουν,
σα χώνανε το βρεμμένο μαντήλι στον κόρφο τους, 
να τον δροσίσουν,...απ’την κάψα του.

Κι ονειρευόμουνα ντάλα μεσημέρι κρεμασμένος
στα κλαδιά του,σα τσαμπί ...το παραμύθι μου,
το μπλέ μαζί με το κόκκινο.

Τώρα που πας να κρεμαστείς ...ομορφιά μου?
Αποταμίευσε τά παγάκια σου...καλλίτερα,
μαζί με τα παραμύθια σου,
και βάλε φρουρούς να στα φυλάνε σα διαμάντια
...που απέκτησες παράνομα.

Και  γω ο Γίγαντας, ο Μπακλά Ολάν?*
πως θα ξεδιψάσω?
....Κι αργώ ακόμα να πεθάνω,ο αθεόφοβος.
Και τον Δράκο της πηγής που σύχναζε εκεί γύρω
και τον έπνιγα με τα χέρια μου?
Πως να τον πολεμήσω με ανόητα λόγια,
...χωρίς νερό,... με τέτοια ζέστη?

Με τον πλάτανο μου δε θύμωσα ποτέ...ποτέ.

Μ’αγάπαγε, όταν με πέταξε απ’το κλαδί του
και γκεμοτσάκισε τά όνειρα μου που βάραιναν 
τη ρίζα του, ξυπνώντας με.

Νερό, λιγό νερό ειπα,....
μα δεν βρέθηκε ούτε μιά σταγόνα ιδρώτας...
για να δροσίσει τα νεκροσφαλισμένα χείλη μου.

...........................
*Ο Μπακλά Ολάν ειναι ο ηρωας ενός αγαπημένου μου παραμυθιού
που μ'αυτο με μεγάλωσε ο παππούς μου οταν ημουν 5-6 χρονων παιδί.									

4 comments

  • MargaritaV

    όλοι έχουμε ένα Δούρειο μέσα μας να ξεγελά τις σκοτεινές στιγμές μας...

    1257994658
  • D-Asimos

    αν θες ξανανεβασε το, τα σεβη μου!

    1358157374
  • Αβυδηνός Δημήτρης

    Η συμπεριφορά σου υπήρξε αμφιλεγόμενη, ο λόγος σου όμως όχι δούρειος. Αυτό είναι προνόμιο των πολιτικάντηδων. Έγινα φίλος σου κυρίως για τις δύο φωτογραφίες που έχεις αναρτήσει. συμφωνώ με πολλά απ' αυτά που λέει ο Τάσος. Δεν γνωρίζω την τύχη σου, με φοβίζουν οι απειλές του ΚΛΕΙΣΤΟΥ ΠΑΡΑΘΥΡΟΥ. Να θυμάσαι όμως όταν σβήσνουν τα φώτα ο ηθοποιός γίνεται ένα με το κοινό.

    1366907279
  • kleisto parathyro

    δική μου ιστορία εισαι και συ, δεν φταίς εσυ σε ΤΙΠΟΤΑ. Εγώ ειμαι ενα ..θέλω ατάϊστο ακομα! Δικό μου το σφάλμα εγώ σε...επέλεγα!! Πρέπει απόψε να σε τελειώσω!

    1460550810
:
/ :

Queue

Clear