Υπό του υγρού φεγγαριού το λάμπος ολάνθιστος ο ουράνιος κάμπος. Ω, ένδοξη Νύχτα πώς μοσχοβόλεις γυμνή, στ΄αδειανό μπαλκόνι της πόλης. Φιλήδονα φύλλα με πόση χάρη προτού τσακιστούν νεκρά στο χορτάρι χορέυαν με το σκερτσόζο αγέρι΄ κοιτούσα ΄γώ, ταπεινά, δίχως ταίρι...
Πατριωτακι μου πανεμορφα και τα δυο!!
Η γραφη σου καθαροαιμη ποιητικη!! Διαβασα καποια κομματια σου και θα επιστρεψω αργοτερα να μελετησω και τα υπολοιπα γιατι μου αρεσε πολυ η θεματολογια και ο τροπος προσεγγισης σου! Χαιρομαι που με επισκεφθηκες κι ετσι μου εδωσες την ευκαιρια να βρεθω κι εγω στη σελιδα σου και να σε διαβασω!