Στίχοι

										Στις δυο κουβέντες σου πάντα η μια είναι εγώ 
και πώς να νιώσεις τις στιγμές εκείνες 
να θυμάσαι κάθε φορά που λες το σ’αγαπώ 
την καρδιά σου γεμίζεις με ευθύνες. 

Σαν άστρο που σβήνει στη νυχτιά 
τ’όνομά σου ξεθωριάζει στ’όνειρό μου 
με ένα σου βλέμμα μοναχά 
ματώνεις τώρα το κάθε σ’αγαπώ μου. 

Είναι το αντίο σου βοριάς 
που περιμένει σε μια γωνιά του δρόμου 
με μία σου λέξη σαν φονιάς 
σκοτώνεις ό,τι κι αν είχα για δικό μου. 

Να δώσεις βιάστηκες ό,τι κρατούσες σαν ζωή 
μία ψυχή στου κόσμου τους διαβάτες 
κι αν λες πως τ’όνειρο θα λάμψει τη φορά αυτή 
την καρδιά σου γεμίζεις μ’αυταπάτες.