Στίχοι

										δέξατο καί μετά ήσι κασιγνήτησι κόμισσεν: 
ως όφελ' άλλο θεοίσι χαρίσσασθαι μακάρεσσι. 
σχέτλιε ποικιλομήτα τί νύν μητίσεαι άλλο; 
πώς έτλης οίος τεκέειν γλαυκώπιδ' 'Αθήνην; 
ουκ άν εγώ τεκόμην; καί σή κεκλημένη έμπης 
ήα ρ' εν αθανάτοισιν οί ουρανόν ευρύν έχουσι.
 
φράζεο νύν μή τοί τι κακόν μητίσομ' οπίσσω: 
καί νύν μέν τοι εγώ τεχνήσομαι ώς κε γένηται 
παίς εμός ός κε θεοίσι μεταπρέποι αθανάτοισιν, 
ούτε σόν αισχύνασ' ιερόν λέχος ούτ' εμόν αυτής, 
ουδέ τοι εις ευνήν πωλήσομαι, αλλ' από σείο 
τηλόθεν ούσα θεοίσι μετέσσομαι αθανάτοισιν.
 
'`Ως ειπούσ' απονόσφι θεών κίε χωομένη περ. 
αυτίκ' έπειτ' ηράτο βοώπις πότνια ''Ηρη, 
χειρί καταπρηνεί δ' έλασε χθόνα καί φάτο μύθον: 
κέκλυτε νύν μοι γαία καί ουρανός ευρύς ύπερθεν, 
Τιτήνές τε θεοί τοί υπό χθονί ναιετάοντες 
Τάρταρον αμφί μέγαν, τών εξ άνδρες τε θεοί τε:
 
αυτοί νύν μευ πάντες ακούσατε καί δότε παίδα 
νόσφι Διός, μηδέν τι βίην επιδευέα κείνου: 
αλλ' ό γε φέρτερος έστω όσον Κρόνου ευρύοπα Ζεύς. 
'`Ως άρα φωνήσασ' ίμασε χθόνα χειρί παχείη: 
κινήθη δ' άρα γαία φερέσβιος, η δέ ιδούσα 
τέρπετο όν κατά θυμόν, οΐετο γάρ τελέεσθαι.
 
εκ τούτου δή έπειτα τελεσφόρον εις ενιαυτόν 
ούτε ποτ' εις ευνήν Διός ήλυθε μητιόεντος, 
ούτε ποτ' εις θώκον πολυδαίδαλον ως τό πάρος περ 
αυτώ εφεζομένη πυκινάς φραζέσκετο βουλάς: