Στίχοι

										Τον πήρανε χαράματα την τσίμπλα είχε στο μάτι
να πάει να σβήσει τη φωτιά προτού να απλωθεί
παιδί δεκαεξάχρονο το βγάλαν τρομοκράτη
γιατί είχε βάλει στο μυαλό να αντιπαραταχτεί

Παράλληλα αντίθετοι των δυο παιδιών οι δρόμοι
δίπλα στο άγχος για το βιος σε απέναντι γωνιά
του ενός περίσσευε η πυγμή του άλλου η συγνώμη
κοντά ήταν οι σκέψεις τους οι πράξεις μακριά
 
Ο ένας ήταν αυλικός της άρχουσας της τάξης
ο άλλος ονειρεύονταν τον κόσμο με βιολιά
ήταν αντιμαχόμενοι με ίδιο τον πατέρα
του ενός του μίλαγε ο νους  του άλλου η καρδιά
 
Τα περιστέρια κλάψανε και μαύρο βγάλαν δάκρυ
το βόλι έβαλε σκουσμό  σα βρήκε την καρδιά
έφυγε  ο νιος που μπόραγε τον κόσμο να αλλάξει
ξοπίσω έμεινε ο αδερφός που έσβηνε τη φωτιά
 
Τα αφεντικά σιγήσανε χάσανε τη φωνή τους
για λίγο όλα κομπιάσανε τους έφυγε η λαλιά
πέντε λεπτά περάσανε να κάνουν να συνέρθουν
και ύστερα ξανά μίλησαν  για στόχους και δουλειά
 
Ο σπόρος όμως έπεσε γαντζώθηκε στο χώμα
αίμα αθώο θα χυθεί μέχρι να ποτιστεί
όσο και να του ρίξουνε σκουπίδια να σαπίσει
πάντα το φόβο θα έχουνε οι μεγαλοαστοί
 
Δε γίνεται να ζούμε εμείς και δίπλα να πεθαίνουν
άλλος να φτύνει το νερό και άλλος να διψά
παιδί μικρό του γείτονα το χάρο να παλεύει
και το παιδί το διπλανό συνέχεια να γελά
 
Όλοι όσοι ονειρεύονται να αλλάξουνε τον κόσμο
ούτε κουκούλες έχουνε μήτε μάσκες φορούν
μήνυμα μεταφέρουνε χτυπάνε τις καμπάνες
όσους και περισσότερους ξυπνήσουνε μπορούν