Τ’ όνειρο κρύβει σιωπή κι εγώ μετρώ το δάκρυ για τις στιγμές που κράτησα σ’ ένα χαρτί ν’ αφήσω, μ’ αγάπη να ζωγραφιστεί κάθε της σκέψης άκρη, στις λύπες που ξεστράτησα να μη ξαναγυρίσω. Οι θύμησες μιλούν γλυκά με λόγια κρυσταλλένια κι είναι φορές που γίνονται τραγούδια που με πάνε σε μονοπάτια μυστικά, σε γη παραμυθένια, δροσοσταλιές που πίνονται και με γλυκομεθάνε. Δες με για λίγο πριν το φως πιαστεί στα βλέφαρά μου και πάρω δρόμους στο μυαλό να δράξω αναμνήσεις, καράβι φεύγει ο καιρός και φέρνει τη χαρά μου στης αγκαλιάς σου το γιαλό εσύ να τ’ αρμενίσεις.
"Μαγιάτικο ανέβασμα" λοιπόν στο "μπαλκονάκι σου", και η γραφή σου ομολογώ πολύ καλή, όμορφες εκφράσεις, ασυνήθιστες, με λυρισμό και αρμονία δωσμένες...να σαι καλά!!!