Στίχοι

										Τους είδα να δακρύζουν πάνω σε τάφους ανοιχτούς .
Μέσα σε έρημα βαγόνια, δίπλα σε ερείπια από σεισμούς.
Χιλιάδες άνθρωποι μονάχοι, πλάι στην απέραντη χαρά .
Και τα Χλομά τα πρόσωπα τους ξεβάφουν απ τα δάκρια. 

Ατελείωτη η ερημιά τους θυμίζουν πλοία στην στεριά. 
Κάθε τους νέα  μέρα φέρνει λίγη ακόμα μοναξιά.
Ταπεινωμένοι απ τον χρόνο και από τον γέρο θάνατο,
παλεύουνε με το μυαλό τους που είναι βουνό αδιάβατο.

Τους έχω δει κάπου στον δρόμο να ζητιανεύουνε ζωή.
Ταξιδευτές άλλες φορές, άλλες κλισμένους σε κελί.
Ανάρμοστες είναι η ζωές τους με καθετί το κλασικό. 
Κάποιοι μαζί τους θα γελούσαν, ίσως το έκανα και εγώ.

Μα πάντα όπως λεν οι γέροι το μέλλον είναι αβέβαιο. 
Φευγάτοι είναι και αντέχουν, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό.
Ό,τι θα ήθελαν να έχουν για άλλους είναι ευνόητο.   
Εσύ ποτέ σου δεν τους ειδές , τους είδα λες μονό εγώ ;

Τους έχω δει σε κάθε πόλη όπου και αν είμαι θα τους δω.
τους βλέπω δίπλα μου στο κουρείο, μπροστά μου στο μετρό.
Έσπασα στο μπάνιο τον καθρέφτη, μήπως και εκεί μέσα τους δω.
Ανθρώπους που είναι τόσο μόνοι, όσο φοβάμαι είμαι και εγώ.