Lyrics

										Τώρα καμία μάσκα δε με κρύβει. 
Είναι οι γωνίες του προσώπου μου γνωστές. 
Με ακτίνες πρόστυχες οι τοίχοι με σαρώνουν. 
Θα ‘ναι κι αυτές μιας κάποιας πρώην μου βαλτές. 

Μήπως και αισθήματα αυτές να περιγράφουν; 
Να ‘ναι η ισχύς τους δυνατή στα ψυχικά; 
Να ‘ναι ο αισθητήρας ικανός στο «μερακλώνειν»; 
Χλωμό και απίστευτο αν κρίνω απ’ τα γραπτά. 

Μα τόσος κόπος για να δουν απλώς φιγούρες; 
Τας τέχνας μάλλον κατεργάζονται φτωχά… 
Χρόνος. Σοφά αραβουργήματα απλώνει 
…της καθυστέρησης τα απρόοπτα πολλά 


…και οι βλάβες, φίλες μου σφυρίζουν για όσο μένει, 
να ξενυχτήσω σε δερμάτινα σκαμπό, 
να προσκαλέσω όποιον και όποια μου απομένει, 
βλαμμένος πρίγκιπας σε παιδικό χορό… 

Αργά στο σπίτι να πασχίζω να τρυπήσω 
πόρτες παρθένες που μου αρνούνται το χορό. 
Στα σκαλοπάτια μου το γλέντι ας συνεχίσω… 
λες και την κούκλα τη γειτόνισσα να δω; 


Τώρα καμία μάσκα δε με κρύβει. 
Είναι οι γωνίες του προσώπου μου γνωστές. 
Αναλογίες που με στόμφο περιγράφουν: 
Ιδέες, τάσεις και ανάρμοστες… ροπές. 

Αν το μηχάνημα δε ξέρει να με ορίσει, 
ξέρει αυτός που καθορίζει τις ριπές. 
Ο πιστολέρο του κοντρόλ, ο μέσος κάποιος, 
το φιλαράκι που κουβέντιαζες προχθές. 

Μα τόσος κόπος για να δουν απλώς φιγούρες; 
Νιώσε χαζό μου μες’ τα δάχτυλα σφιχτά 
ζεστή τη σάρκα και αν ακόμη σε ενδιαφέρω, 
ω, τότε ναι, υπάρχουν μοίρες και γραφτά… 

…και οι βλάβες, φίλες μου σφυρίζουν για όσο μένει 
να ξενυχτήσω σε δερμάτινα σκαμπό, 
να προσκαλέσω όποιον και όποια μου απομένει 
βλαμμένος πρίγκιπας σε παιδικό χορό… 

Αργά στο σπίτι να πασχίζω να τρυπήσω, 
πόρτες παρθένες που μου αρνούνται το χορό, 
στα σκαλοπάτια μου το γλέντι ας συνεχίσω… 
Αύριο με φως και ξεχασμένος θα ανεβώ.