Μοιάζει η ζωή μου με συνώνυμο της λύπης απ τα χείλη της το γέλιο έχει χαθεί, ήσουν παντού μα απ τα πάντα τώρα λείπεις για πόσο ακόμα θα κρατήσει αυτή η ζωη. Για πόσο ακόμα η μοναξιά θα με τρομάζει κι η παγωνιά κάθε βραδυά θα μ αγκαλιάζει, για πόσο ακόμα θα πονάω για μιά αγάπη που τώρα πεθανε, για πόσο ακόμα θα θυμώνω που δεν σ έχω ν αυτοκτονώ κάθε βρδυά δεν το αντέχω, σε ικετεύω ελα να μ αποτελειώσεις κάντο για μένανε.. Μοιάζει η ψυχή μου με ξερόφυλλο στην μπόρα που την πνίγει δίχως οίκτο η βροχή, αλλού εγώ κι αλλού εσυ είμαστε τωρα για πόσο ακόμα θα ματώνει αυτή η ψυχη. Για πόσο ακόμα η μοναξιά θα με τρομάζει κι η παγωνιά κάθε βραδυά θα μ αγκαλιάζει, για πόσο ακόμα θα πονάω για μιά αγάπη που τώρα πεθανε, για πόσο ακόμα θα θυμώνω που δεν σ έχω ν αυτοκτονώ κάθε βραδυά δεν το αντέχω, σε ικετεύω ελα να μ αποτελειώσεις κάντο για μένανε..
καλώς ήρθες και εδώ skonik!το κλείσε τα μάτια σου στο χθές μου άρεσε πολύ! καλό Σ/Κ
Δεν ξερω αν εχεις διαβασει ποιηση ειτε μελοποιημενη ειτε ελευθερη αλλα το μετρο στους στιχους σου ειναι πολυ καλο. Μπραβο σου προς στιγμην τα πας μια χαρα
Καλως ήρθες λοιπον και εδω. Ομορφο το πρωτο δειγμα και περιμενω και συνεχεια