πνίγεις το κλάμα και το δάκρυ καταπίνεις κρύβεσαι πίσω απ`το τζάμι το θολό είναι καιρός πολύς που έπαψες να δίνεις κι`όλα στριμώχνονται κρυφά μες στο μυαλό ο κάθε λόγος σου στο στόχο του στραμμένος κάθε σου κίνηση με πλάνο και χαρτί ο μορφασμός σου από πριν δοκιμασμένος κι η αδιαφορία σου στων άλλων τα γιατι δεν ήσουν έτσι αλλά σ`έχει παρασύρει η καταιγίδα της αλλόκοτης ζωής και όποιος έρθει στο πλευρό σου για να γείρει θύμα μιας θύελλας θα είναι φοβερής μ`όρκο βαρύ την έχεις δέσει τη ψυχή σου για να κρατάει ό,τι έχεις μέσα εκεί προγραμματίζεις τη ματιά και το φιλί σου και θες για πάντα να νικάς: Στρατηγική! μόνο θυμήσου σαν θα ψάχνεις την πνοή σου όταν πια δάκρυ δεν μπορεί να κρατηθεί και σαν αδειάζει η παγωμένη η ψυχή σου μακάρι να`βρει μια γωνιά να ζεσταθεί…
Σε ευχαριστώ για τα όμορφα σχόλιά σου αλλά και την πολύ τιμη φιλία σου!Να είσαι πάντα καλά!
Ιδιαίτερα ευρηματική η γραφή σου Νικόλα!!!