Lyrics

										Καμιά φορά λυπάμαι τους ανθρώπους
ανυποψίαστους και ευτυχείς
να περιμένουνε την άνοιξη χειμώνα
να χάνουνε τον ήλιο της αυγής

Αργοπεθαίνω ξέροντας
και φεύγοντας ορίζω
τα γεγονότα μου
στην άκρη της κλωστής

Σ’ ένα χαμένο γύρο
θυσιάζω
το βασιλιά και τη βασίλισσα
μαζί

Ανοίγω τα χαρτιά
και το παιγνίδι αλλάζω
σε γιορτή

Όταν θυμάμαι
όταν τα δάκρυα υποδέχομαι
τα αδράχτια της ψυχής μου
φανερώνω
και του σεισμού τα χάδια

Ανοίγω την πληγή
την άλικη αλήθεια της να πει
σαν ακριβό κρασί
οι λέξεις περιμένουν στη σκιά
της απουσίας να γεμίσουν τα κενά

Σ’ αγγίζω
σε ονειρικό παροξυσμό
ανάσες με φωνήεντα να σμίγουν
με δίχτυ το κενό
την πεθυμιά ουρανό

Ρίμες ασύμμετρες			
μου τραγουδούν				
κισσοί ανελίσσονται				
σε νέα ριζιμιά			

Γκρεμίζω για να χτίσω			
και χάνω για να έχω
δίνω, κι απολαβαίνω		
αυτό που έμεινε θαμμένο
αυτό που δε μας χάρισε κανείς

Κι αν τρέχουν χωρίς κίνηση τα μάτια
αν κανονίζει το ρυθμό η σιωπή
τα βλέμματα αν μείναν άδεια
τη μέρα αν η νύχτα οδηγεί

θα προχωρώ επιστρέφοντας 
στιγμές
χαρίζοντας 
σημάδια