Στίχοι

										Έρχονται και φεύγουνε τα χρόνια, 
φέρνουν ζωή - φως στη σιωπή. 
Της μοίρας όμως γίναμε τα πιόνια, 
μισή ψυχή - καρδιά μισή. 

Ξαπλώσαμε σε κάτασπρα σεντόνια, 
βράδυ πρωί - ήλιος βροχή. 
Σταμάτησαν της λογικής τ` αηδόνια, 
τραγούδια ν` ανθήσουν στη γη. 

Έρχονται και φεύγουνε τα χρόνια, 
το αίμα κυλά - η σάρκα γεννά. 
Σκοτώνουμε αυτό που ζει αιώνια, 
ελπίδα χαρά - αγάπης γενιά. 

Φορτώσαμε τον πόνο σε καμιόνια, 
σαν να` ναι νερό - σαν να` ναι ψωμί. 
Μαλώνουμε ποίος θα` χει τα γαλόνια 
κι` αυτό να το λέμε ζωή.. 

Και.. να μη βρίσκουμε πια, 
μια στάλα καρδιά - μια στάλα ψυχή, 
απλή λογική κανείς να σκεφτεί δε μπορεί. 
Πώς ν` ανθήσουν ξανά - τα στάχυα στη γη, 
πώς να` ρθει η αυγή.. 
χωρίς μια κραυγή - χωρίς μια γροθιά στη πληγή;.. 

Έρχονται και φεύγουνε τα χρόνια 
και είμαστε δυο - κι` όλοι εδώ. 
Δέσαμε της σάρκας τα κανόνια, 
που ρίχνουν βολές - σε νου και μυαλό. 

Χορτάσαμε τα ψεύτικα τους λόγια, 
που σπέρνουν σφαγή - σε γη και ουρανό. 
Εμείς θα ζούμε σε ουράνια σαλόνια 
κι` αυτοί στο αιώνιο κενό..