Έρχονται και φεύγουνε τα χρόνια, φέρνουν ζωή - φως στη σιωπή. Της μοίρας όμως γίναμε τα πιόνια, μισή ψυχή - καρδιά μισή. Ξαπλώσαμε σε κάτασπρα σεντόνια, βράδυ πρωί - ήλιος βροχή. Σταμάτησαν της λογικής τ` αηδόνια, τραγούδια ν` ανθήσουν στη γη. Έρχονται και φεύγουνε τα χρόνια, το αίμα κυλά - η σάρκα γεννά. Σκοτώνουμε αυτό που ζει αιώνια, ελπίδα χαρά - αγάπης γενιά. Φορτώσαμε τον πόνο σε καμιόνια, σαν να` ναι νερό - σαν να` ναι ψωμί. Μαλώνουμε ποίος θα` χει τα γαλόνια κι` αυτό να το λέμε ζωή.. Και.. να μη βρίσκουμε πια, μια στάλα καρδιά - μια στάλα ψυχή, απλή λογική κανείς να σκεφτεί δε μπορεί. Πώς ν` ανθήσουν ξανά - τα στάχυα στη γη, πώς να` ρθει η αυγή.. χωρίς μια κραυγή - χωρίς μια γροθιά στη πληγή;.. Έρχονται και φεύγουνε τα χρόνια και είμαστε δυο - κι` όλοι εδώ. Δέσαμε της σάρκας τα κανόνια, που ρίχνουν βολές - σε νου και μυαλό. Χορτάσαμε τα ψεύτικα τους λόγια, που σπέρνουν σφαγή - σε γη και ουρανό. Εμείς θα ζούμε σε ουράνια σαλόνια κι` αυτοί στο αιώνιο κενό..
Μου άρεσε το μέτρο σου,οι εικόνες και τα σύμβολα που χρησιμοποιείς,η γραφή σου,όλα!Πραγματικά πολύ όμορφη,προσεγμένη και εμπνευσμένη δουλειά!Αγαπημένα μου "Στη γη του πυρός""Άνοιξα φτερά" και "Αμύθιτος ειρμός"---Forow
Anastasia einai apo ta kalitera poy exw diavasei Bravo!
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ