Lyrics

										Ενα  σπουργίτη  στο  μπαλκόνι
   ώρες  το  παρατηρώ 
    δανείζομαι  το  φτερούγισμά  του
     και  ψηλά  πετώ
   Ανοίγομαι  σε  αέρινα  χιλιόμετρα
    μακριά   απο  εδώ
    φυγάς  από  τα  δρώμενα
    δεν  μένω  πια  εδώ .

  Εχει  το  βλέμμα  το  δικό  σου
  το  τίναγμα  και  το  φευγειό  σου
  σαν  στέκει  στην  ακρη   στο  μπαλκόνι
  η  ματια  του  με  τρυπά  με  απογειώνει

  Πτηση  σε  χαμηλό  ορίζοντα
  η  καρδιά  χτυπα  τρικλίζοντας
  η  σιωπή  χύμα  να  ρέει
  σε  αργό  πλάνο  και  ριπλέει.

  Οι  σιωπές  μας  καταρέουν
  γίνονται  στάλες  κάτω  ρέουν
  σε  πεζοδρόμια  και  ρυάκια
  στενοσόκακα  δομάκια .

  Πάνω  απ  της  πόλης  τον  μανδύα
  σύννεφο  η  σκόνη  αλλάζω  πορεία
  ταξιδιώτη  φθάνει  το  πέταγμα  αρκεί
  καθρέφτης  που  λάμπει η  δική σου  σιωπή...