Στίχοι

										Στο χρυσαφένιο  έβαλα κλουβί τον παπαγάλο
εκείνον που μου  έφερε ο Γιάννης απτά ξένα
κράταγε χρόνια συντροφιά σε έναν αράπη γάλλο
στην  Ταραγκόνα  κάτοικος μέσα σε μια ταβέρνα

Εκεί όπου τον γνώρισε  ο φίλος καπετάνιος
κάθε φορά που έδενε στα μέρη του το πλοίο
πάντα γελώντας  του έλεγε μια μέρα θα σε πάρω
και ο παπαγάλος θύμωνε  με το χοντρό αστείο

Μα έρχεται κάποτε η στιγμή της μοίρας τα παιχνίδια
γράφουν σε κουρελόχαρτα τις τύχες των ανθρώπων
δυο τούρκοι μαχαιρώσανε  τον γάλλο ταβερνιάρη
ζωή που καταργήθηκε στα χέρια των διόπων

Ο παπαγάλος έμεινε δίχως την συντροφιά του 
και πέρναγε το χρόνο του ζώντας στα περασμένα
ο Γιάννης δε το άντεχε που έχασε τη μιλιά του
και κάπως έτσι ο άμοιρος  κατέληξε σε μένα   

Θεώρησα και εγώ σωστό τον πόνο να απαλύνω
και του έφτιαξα  χρυσό κλουβί σαν βασιλιάς  να νοιώθει 
το τοποθέτησα ψηλά στο  πιο όμορφο σημείο  
δίπλα από το παράθυρο στου σαλονιού την κόγχη

Οταν του πρωτοέδειξα το νέο  του το σπίτι 
εκείνος αλληθώρισε καθόταν σαστισμένος  
στριγκλιάρικη έβγαλε φωνή πως κρώζει η καρακάξα
και μου είπε ο αθεόφοβος πως είμαι βαρεμένος

Με μιας του ήρθε η μιλιά που μήνες είχε χάσει
οι λέξεις γίναν ποταμός  η γλώσσα του ροδάνι
μου είπε πώς να φυλάγωμαι  αν μέσα εκεί τον βάλω
πως ευκαιρία αν θα βρει με μιας θα με ξεκάνει

Εγώ ευθύς τον έχωσα  στο όμορφο κλουβί του
και ύστερα έκανα με μιας  ο δόλιος το σταυρό μου
δε μου τη χώραγε  ο νους  τέτοια αχαριστία
πήγα να κάνω το καλό βρήκα το διάολο μου 

Αμέσως τηλεφώνησα στο φίλο καπετάνιο
και του είπα πως με έμπλεξε σε αυτή την ιστορία
αυτός δεν ξέρω το γιατί αλλά λύθηκε στα γέλια
μου είπε θα έρθει από εδώ να αλλάξουμε  πορεία

Δεν πέρασαν δέκα λεπτά  κατέφθασε  ο Γιάννης
ο νταλικέρης αναφανδόν κατέβαζε καντήλια
ρε Γιάννη τι πουλί είναι αυτό  με τρόμο τον ρωτάω
δεν του αρέσουνε μου λέει  τα πλούσια στολίδια 

Την πόρτα ανοίγει απτο κλουβί στο χέρι του τον παίρνει
Τζο του φωνάζει δυνατά όλο αυτό ήταν πλάκα 
το ξέρω  απάντησε αυτός πλάκα και εγώ του κάνω 
θα βάλει και τα κλάματα σε λίγο το μαλάκα

Πέταξε τότε  πάνω μου και κάθισε στον ώμο
στο αυτί μου ψιθυρίζοντας μου είπε θα είμαστε φίλοι
μόνο να αλλάξεις  πρόσεξε πήρες  το λάθος δρόμο 
δε θαχεις για να σκουπιστείς  έτσι όπως πας μαντήλι

Σε συμφωνία ήρθαμε  και δώσαμε τα χέρια 
ελεύθερος να κάθεται στο ευάερο περβάζι
για να μυρίζει θάλασσα  που θύμιζε το γάλλο
βλέμμα να ρίχνει στο γιαλό που  Ταραγκόνα μοιάζει

Και από τότε απέκτησα  ένα σπουδαίο φίλο
μόνο που σιχαινότανε χρυσάφια μα και πλούτη
και όταν αργώ απτη δουλειά μόλις τον δω του λέω
ρε  Τζό εσύ είσαι μια χαρά είναι ζωή ετούτη.