Ξύπνησα από το θόρυβο ενός χάιτεκ ξυπνητηριού. Ένα μίγμα τροπικών πουλιών
και γέλιου μικρού παιδιού πλημμύρησε το δωμάτιο. Βγήκα στη γυάλινη πρασιά
που την έλουζε το μπλε νέον του εφιάλτη. Το φως της μέρας το έβλεπα όλο και
πιο σπάνια. Ανοιξα το καινούριο οπτικό ραδιόφωνο. Εδώ και μια δεκαετία, μια
νέα μπάντα είχε σκάσει μύτη πέρα από τα FM και τα μεσαία και έδωσε λύση στο
ερτζιανό traffic jam. Εκατοντάδες σταθμοί απόλυτης εξειδίκευσης. Σταθμός
για gay, για επαναστατημένους οικολόγους, για λάτρεις της προπολεμικής
τζαζ, για φρικαρισμένες νοικοκυρές...
Πού βρέθηκαν τόσες φυλές σ? αυτήν την πόλη ουδείς ποτέ αντιλήφθηκε. Αναψα
το Video Wall και έκανα ταυτόχρονο ζάπινγκ στα 80 τοπικά κανάλια. Στο γυαλί
υψηλής ευκρίνειας, μόνοι ήταν αυτή την εποχή οι προφήτες. Στα παλιά χρόνια
της συμβατικής τηλεόρασης, αν είχες κάποιο βάσανο επιβίωσης, το έλεγες απλά
σε κάποιον πετυχημένο παρουσιαστή. Τώρα η οδός είναι περισσότερο σύνθετη.
Τους παρουσιαστές έχουν υποκαταστήσει προφήτες διάφορων θεωριών και
αιρέσεων που ευαγγελίζονται τη σωτηρία, το τέλος του κόσμου, την επίγεια
ευτυχία. Στα παλιά χρόνια αρκούσε μια Σεμίνα ή ένας Χαρδαβέλας για λίγη
ψυχική στήριξη. Σήμερα είσαι υποχρεωμένος να συρθείς με τα γόνατα στα
γιγαντιαία στούντιο, να χλευαστείς από το διψασμένο τηλεοπτικό κοινό, που
κάθεται κυκλικά σε σκηνικά που θυμίζουν αρχαία Ρώμη και μετά ο προφήτης να
σου δώσει δημόσια συγχώρεση. Κάθε μέρα οι ένοχες ψυχές σχηματίζουν ουρές
έξω από τα τηλεοπτικά πλατό για λίγη δημόσια εξιλέωση από τις αμαρτίες.
Το μάτι μου σταμάτησε στην άκρη του Video Wall, στο λεγόμενο watch TV, όπου
ζευγάρια κάθε είδους κάνουν έρωτα στο σπίτι τους και μια μεταμοντέρνα
δόκτωρ Ρουθ καλεί το κοινό να συμμετέχει. Αυτή την ώρα μια κυρία γύρω στα
σαράντα θώπευε ένα κολοσιαίο λυκόσκυλο και ο σύντροφός της δεμένος στα
τέσσερα στην άκρη του κρεββατιού, παρακολουθούσε ευυχισμένος.
Σοκ δεν υπάρχουν πια στους χρήστες των media γιατί η εξοικίωση με τη χρήση
τους κάνει τα πάντα να μοιάζουν φυσικά. Την Κυριακή θα ψηφίσουμε στην
τηλεόραση για τον καινούριο δήμαρχο της πόλης. Επί τρεις μέρες παρήλασαν
όλοι οι μνηστήρες κατά μόνας ή ομαδικά, επιδιεκνύοντας όλα τους τα
προσόντα. Από τη συλλογή των αποξηραμένων πεταλούδων ενός φυσιοδίφη έως τα
υπέροχα στήθη μιας πρώην χορεύτριας των peep show. O καθένας θα ψηφίσει
ανάλογα με τις ιδιαίτερες προτιμήσεις του. Εγώ γουστάρψ πολύ έναν τύπο που
λέει πως θα καθιερώσει τα μεταμεσονύχτια rave στο Λευκό Πύργο. H ψηφοφορία
θα γίνει απ? το τηλέφωνο μέσω εός πανδημοτικού δικτύου καναλιών και θα
έχεις τη δυνατότητα να εξηγείς γιατί ψηφίζεις τον καθένα.
Βαριέμαι την ηλεκτρονική δημοκρατία. Νοιώθω ένα μούδιασμα στον εγκέφαλο.
Λέω να πάω σινεμά. Στο καινούριο εμπορικό κέντρο της Καλαμαριάς άνοιξε
φέτος ένα τρελλό multi συγκρότημα κινηματογράφων με εννιά αίθουσες. Είναι
όλες εξοπλισμένες με virtual reality πολυθρόνες. Παίζει ένα φιλμ με τον
Κιάνου Ριβς που κοντεύει τα 60 και δεν λέει να τα παρατήσει. Μπαίνω μέσα,
βάζω την ειδική μάσκα και νιώθω την ανάσα του Κιάνου κοντά στο πρόσωπό μου.
Δίπλα ακριβώς παίζει το καινούριο φιλμ της Σάρον Στόουν που χάρη σε κάτι
προχωρημένα πειράματα κρυονικής παρέμεινε φρέσκια και σέξυ, όπως τον
προηγούμενο αιώνα. Τα βογγητά των θεατών ακούγονται μέχρι τη δική μας
αίθουσα.
Βγαίνω έξω κι έχει νυχτώσει για τα καλά. Οδηγώ στο κέντρο που ερημώνει
ακριβώς στις εννιά. Οι τεράστιες γιγαντοοθόνες του δήμου ενημερώνουν για το
ποιές περιοχές είναι επικίνδυνες τη νύχτα, που λυμαίνονται συμμορίες τους
δρόμους, τι να αποφύγουμε και σε ποιες γειτονιές κινδυνεύεις να
συγκρουστείς με ιδιωτικούς στρατούς που φυλάνε του κροίσους.
Φρικάρω και μπαίνω στο αυτοκίνητο. Στο φανάρι, ένα φάσιον φρικ μου ζητάει
χάπια οργασμών. Κλείνω τα μάτια και φοράω τη μάσκα ύπνου. Επιλέγω όνειρο
στον υπολογιστή και σβήνω τα φώτα. Το όνειρο αρχίζει με μια παρέα που
διηγείται ανέκδοτα. Παλιές ιστορίες...