Δεν έμαθα ακόμα ν' αγαπάω
δημiουργός kostas71
δημοσίευση στο stixoi.info 17.04.07 -
Τώρα καρφιά στην γλώσσα μου καρφώνω
Κι ό,τι κι αν είπα ήταν αίμα και χολή
Κι αν σαν μαλάκας ώρες -ώρες μετανιώνω
Είναι το κρίμα μου μεγάλο και ντροπή.
Όσα αγάπησα δεν τα ‘νιωσα ακόμα
Κι ας είμαι τάχα λογικός και δυνατός
Πώς να χωρέσει η ψυχή μέσα στο σώμα;
Όταν αδειάζει από μέσα μου ο Θεός;
Τι να σου πω τώρα και σένα πικραμένη;
Όσα ο νους σου λαχταρά είναι πληγή
Σε μια ακίδα περιστρέφεσαι χαμένη
Μέσα στην οδύνη σου με δίχως αντοχή.
Η κουρασμένη σου χαρά μ’ ανατριχιάζει
Πόσες φορές θέλεις για σένα να χαθώ;
Πόσους θανάτους να μετρήσω για να φτάσει
Να ξεπληρώσω του καημού σου το κενό;
Κι αν κάποια βράδια μοναχός μου τριγυρνάω
Είναι γιατί δεν την αντέχω την ζωή
Δεν έχω φίλους και δεν ξέρω που να πάω
Μα σ’ εξορκίζω μην ρωτήσεις το γιατί.
Φαύλος ο κύκλος και σαλτάρισα απ’ έξω
Όμως δεν ήξερα κολύμπι στα βαθιά
Άντε να δούμε πως την κόλαση θ’ αντέξω
Χωρίς ελπίδες δεν αντέχεις πουθενά…
Συγχώρεση
Δημιουργός: kostas71
Δημοσίευση στο stixoi.info: 10/1/2004
Στα μάτια να με κοιτάς
μη με κρίνεις…
Μη μου λες για λάθη σου παλιά
Μη σκαλίζεις τις πληγές μου…
Είναι χειμώνας και κρυώνω,
λόγια άλλα δεν έχω
είμαι μόνος…
Ξέρω πως δεν είσαι η χιονάτη
κι εγώ ποτέ δεν έφτασα στο φεγγάρι…
Δώσε μου μια αγκαλιά,
μια ανάσα σου να γεμίσει η ζωή μου αρώματα
κράτα το χέρι μου
χωρίς κουβέντες
χωρίς δάκρυα…
Στα μάτια να με κοιτάς...
Φτάνω στα όρια της λογικής μου
με μια αγωνία που πλημμύρισε το δωμάτιο
μ' έναν ήλιο για προστάτη και φίλο
μ’ ένα φόβο πληρωμένο
κι έναν έρωτα κερί λιωμένο…
Εγώ στο πάτωμα ξαπλωμένος,
ανάμεσα σε χιλιάδες χαρτιά με ποιήματα νεκρά,
με μελάνι παρμένο απ’ τις φλέβες μου.
Κι εσύ εκεί
στο τέλος του δρόμου, να μετράς τις στιγμές που σα σφαίρες σκότωσαν τη ζωή μας…
Στα μάτια να με κοιτάς...
Μη λυπάσαι για όσα ποτέ δεν φτάσαμε,
να θυμάσαι τις στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή μας απλά και να χαμογελάς…
δεν είναι ο πόνος μας εχθρός...
Είναι ένας φίλος που πήρε λάθος σοκάκι και είναι μεγάλος ο ανήφορος απλά...
Στα μάτια να με κοιτάς...
Αυτός που δεν μπορεί να συγχωρήσει δεν αγάπησε ποτέ...
Έχω βρει μιαν αγάπη
του Κώστα Μπαρμπαγιάννη (kostas71)
Δημοσίευση στο stixoi.gr 01/06/2005
Έκτιζα χρόνια τα παλάτια μου στην άμμο
και κάθε τόσο μου τα γκρέμιζε η ζωή
Μα το κατάλαβα και δεν το ξανακάνω
Τώρα διαλέγω την κρυφή μου διαδρομή.
Τώρα ελπίζω και στις μέρες που θα' ρθούνε
Βρήκα εκείνη που 'χει κάτι θεϊκό
Να περάσουνε οι ώρες καρτερούμε
Και να κάνουμε σωστό λογαριασμό.
Δεν μου φτάνει όλη μέρα ούτε η νύχτα
Να χορτάσω με αγάπες και φιλιά
Πριν μου πει άλλη μια κρύα καληνύχτα
Θέλω να 'μαστε το βράδυ αγκαλιά.
Έχω βρει μιαν αγάπη που μ' εμπνέει
Κι έχω αρχίσει να τη βλέπω πιο συχνά
Είναι όμορφη η ζωή κι ας με καίει
Δεν με νοιάζει τι θα πουν στη γειτονιά.
Γεννήθηκα μια κρύα νύχτα του Δεκέμβρη, μέσα σε ένα μικρό πέτρινο σπίτι που είχε μόνο μια μικρή κάμαρη. Στη μέση της κάμαρης ένα μεγάλο τραπέζι με δυο παλιές καρέκλες, ένα ντιβάνι με σουμιέ, ένα ημίδιπλο σιδερένιο κρεβάτι, ένας ξύλινος κομός με έξι ερμάρια και μια δίφυλη ντουλάπα με έναν καθρέφτη. Αυτά ήταν όλα κι όλα τα υπάρχοντα που πρωτοαντίκρισα και όσο μεγάλωνα, τα εξερευνούσα. Μετά ανακάλυψα και μια κουζίνα, που ήταν ξεχωριστά από το σπίτι. Ίσα-ίσα που χωρούσε ένα άτομο μέσα σε αυτήν. Η σκεπή της μικρής κουζίνας ήταν κατασκευασμένη από λαμαρίνες κι έτσι άκουγα κάθε φορά το τραγούδι της βροχής. Θυμάμαι ακόμη τον πέτρινο κτιστό νεροχύτη της μικρής κουζίνας, το πετρογκάζ για το μαγείρεμα και ένα ψυγείο με πάγο που λίγο αργότερα αντικαταστάθηκε με το ηλεκτρικό. Μα η μεγαλύτερη ανακάλυψη μου, το ράδιο...Η καλύτερη μου συντροφιά σε κάθε στιγμή της ζωής μου!!!
Μιας και η μάνα μου κοιλοπονούσε δυο μέρες, είχαν αφήσει ανοικτό εκείνο το ράδιο, για να ακούγεται η μουσική που έπαιζε εκείνο τον καιρό και έτσι "σκέπαζε" τα βογκητά της. Ακόμη θυμάται η μάνα μου το πρώτο κλάμα μου και μου μιλά για ένα τραγουδιστό κλάμα. Ίσως να ήταν η μουσική που ηχούσε στα αυτιά μου, δυο μέρες συνέχεια, μέχρι να αντικρίσω το πρώτο φως του ήλιου. Ίσως να ήταν η όμορφη φύση του νησιού που γεννήθηκα, η Κέρκυρα. Ίσως να ήταν τραγουδιστό στα αυτιά της, γιατί ήμουν το πρώτο της παιδί. Ένα παιδί με ένα όνειρο, να ασχοληθώ με τη μουσική, όμως δεν τα κατάφερα. Για αυτό τάχθηκα να θαυμάζω και να αγαπώ όσους ασχολούνται με αυτήν...
...Γιατί η μουσική είναι απέραντη σαν τη θάλασσα και τον ουρανό. Η μουσική περνά και έξω από την ατμόσφαιρα της γης και γίνεται ατέλειωτη σαν το σύμπαν. Κάθε συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής που ασχολείται με αυτήν είναι δημιουργός. Ένας μικρός δημιουργός του σύμπαντος κόσμου. Η μόνη διεθνής γλώσσα που μπορούν να συννενοηθούν όλοι οι άνθρωποι μεταξύ τους. Όλα είναι μουσική. Όλη η φύση γύρω μας, μας "μιλά" με νότες. Ας την ακούσουμε...