Kαλησπέρα και από εμένα.!
Είμαι η Αμμα .........άλλη μια τρελαμένη καλλιτέχνις...Από μικρή μέσα στη μουσική και το χορό....μέχρι τα 17 μου η καθημερινή ενασχόλησή μου με τα καλλιτεχνικά ήταν διέξοδος για μένα... είτε μέσα από τις σπουδές μου στο πιάνο ..ειτε ψάχνοντας αφορμή να χορέψω οποιο r'n b κομμάτι έβγαινε ανα εποχή...Και πάνω εκεί που πέρασα στη φιλοσοφική και είπα "οκ τώρα πού χρόνος για τέχνες", η σχολή αυτη ήρθε να μου επιβεβαιώσει...ότι τελικά.....το φιλοσοφούμε για τα καλά εκεί μέσα...κάτι τα στιχάκια....κάτι οι τρέλες με τους συμφοιτητές...που στην ωρα του καθηγητή έκανα διασκευές στα τραγούδια καθε Ελληνα και ξένου τραγουδιστή.....που είχε την τύχη να πέσει στα αυτιά και την πένα μου......εεεεεεεεε...αυτό ήταν.Λιγο πριν πάρω το πτυχίο ήρθε και το δώρο...σπουδές φωνητικής για 4 χρόνια.....για 1 ξεκίνησα αλλά κόλλησα πάλι....κάτι που ήρθε να μου αποδείξει...ότι στη φιλοσοφική απλά το μικρόβιο ....μεγάλωσε..παρα ελλατώθηκε...ατελείωτες ώρες μαθημάτων στη σχολή...δίπλα σε αξιόλογους ανθρώπους...φωνητικής...ηχοληψίας ...στιχουργικής.....και το μικρόβιο μεγάλωνε ...μεγάλωνε...μέχρι την πρώτη παράσταση στο Ηouse of Art....μετά στο Project ten...Απο κει και έπειτα τα πράγματα ξεκαθάρισαν...για μένα..το πρωί φιλόλογος....το βράδυ...τραγουδίστρια...διχασμένη προσωπικότητα....Ακολούθησαν 2 χρόνια στο Ποσειδώνιο...για να καταλάβω ότι οι ετικέτες στη μουσική είναι για τους"περίεργους"..για να έρθει η συμμετοχή μου σε ένα συγκρότημα που μου χάρισε πολλές ευχάριστες στιγμές σε μαγαζιά της Αθήνας...με αποκορύφωμα......το Σταυρό του Νότου...!Μόνο που η ενασχόληση με το συγκρότημα αυτό μου ξύπνησε την ανάγκη...να κάνω και την άλλη τρέλλα πράξη..κάτι που μου έλεγαν να κάνω...και το άφηνα..το άφηνα..μεχρι που ξύπνησα ένα πρωι και ύστερα απο αρκετα χρόνια...!!!βρέθηκα παλι στο ίδιο ωδείο,με την ίδια καθηγηήρια...σα να μην άλλαξε κατι....ΚΙ ΟΜΩΣ.........είχε αλλάξει κάτι...αυτό το αθώο παιδάκι...που ήταν πορωμένο με το πιάνο...αυτό το ήσυχο κοριτσάκι...δεν πήγε για να συνεχίσει το πιάνο.....αλλα να ξεκινήσει...DRUMS, αφου ποτέ δεν είναι αργά... τελικά....μα τι τρέλα ...Μα τώρα που τα διαβάζω και εγώ απορώ....!τι κάνω???τι ειμαι τελικα??
Και κάπως έτσι βρισκόμαστε στο σήμερα...όπου το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητάς μου το αφιερώνω στη διασκευή ξένων κομματιών με ελληνικό στίχο...και στην ανακάλυψη της πατέντας όπου τα αρχαία θα τραγουδιούνται από όλους κάποια στιγμή..!!! σε μουσική Evanescense.... γιατί ποτέ δεν ξέρεις...΄ολα είναιστο παιχνίδι...όλα είναι μόδα..Συνεχίζω να τραγουδώ και να γράφω.. εκφράζοντας συναισθήματα και βγάζοντας απωθημένα ..ονείρων...και ελπιδων στο στίχο μου....Αποφάσισα λοιπον να τα μοιραστώ μαζί σας ...μαζί με άλλους με τις ίδιες ανησυχίες με μένα...
Ανυπομονώ για αυτη τη νέα διαδρομή....και όπου βγάλει...
Αλλωστε όπως έχει πει καιο Douglas Adams
"Σπάνια κατέληγα εκεί που ήθελα να πάω,
αλλά πάντα κατέληγα εκεί που θα 'πρεπε να είμαι"
Ας απολαύσουμε λοιπόν και αυτή την οδό....!χωρις GPS!!!!