Lyrics

										Συνήθισα ζω μες στα σκοτάδια 
χωρίς ελπίδα σ’ ένα σπίτι αδειανό 
σ’ έναν Θεό προσεύχομαι τα βράδια 
με μόνο φίλο του τσιγάρου τον καπνό

Της νιότης ο καθρέφτης έχει σπάσει 
βλέπω ρυτίδες να σκεπάζουνε το χθες 
του χρόνου το σεντόνι μ’ αγκαλιάζει 
σ’ ένα κρεβάτι που δεν έχει πια χαρές

Το θάνατο με έρωτα ξορκίζω 
νομίζοντας πως πάντα έτσι θα νικώ
κι ας ξέρω πως απόψε δε γυρίζω 
απ’ το χαντάκι που μονάχος ξεψυχώ

Θα ‘θελα να ‘χει εφτά αριθμούς το ζάρι 
για να ρεφάρω τις ζωές που σπαταλώ
όμως τελειώνει η Μοίρα το κουβάρι 
και πέφτοντας ζητώ κλωστή να κρατηθώ